Machu Picchu - Peru
Machu
Picchu (Peru) – w języku kaczua oznacza „stary szczyt”. Jest to
najlepiej zachowane miasto Inków o powierzchni 2 ha, powstałe
prawdopodobnie pod koniec XV w. Odkrył je Amerykanin Hiram Bingham w
1911 r. Machu Picchu było miejscem kultu słońca i sanktuarium dla kobiet
zwanych Dziewicami Słońca. Żyło tu ok. 1500 ludzi. Miasto było miejscem
pełnym ogrodów i tarasów, wspaniałych budowli obrzędowych i pałaców.
Miasto zbudowano według
kompleksowo opracowanych planów w II połowie XV wieku podczas panowania
jednego z najwybitniejszych władców Pachacuti Inca Yupanqui (1438–1471).
Pełniło wówczas funkcję głównego centrum ceremonialnego, ale także
gospodarczego i obronnego. Zamieszkiwali je kapłani, przedstawiciele
inkaskiej arystokracji, żołnierze oraz opiekunowie tutejszych świątyń.
Miasto składało się z dwóch części. W Górnej, zwanej hanman, znajdowały
się: Świątynia Słońca, Grobowiec Królewski, Pałac Królewski oraz
Intihuatana, największa inkaska świętość. W Dolnej mieściły się domy
mieszkalne kryte strzechą oraz warsztaty produkcyjne. Na stromych
zboczach otaczających miasto znajdowały się terasy uprawne o szerokości
2-4 m., z pionowymi ścianami między nimi wzniesionymi z kamieni.
Z nieznanych powodów miasto opuszczono ok. 1537 r. Współczesna nazwa miasta jest połączeniem machu (stary) w języku keczua i zapożyczonego z hiszpańskiego słowa pico (szczyt). Oryginalnie miasto nazywało się Patallaqta, od keczuańskich słów pata (stopień, schodek) i llaqta (miasto)
