Flaga państwowa Irlandii
Symbolika: kolor zielony oznacza katolików, pomarańczowy - protestantów, a biały - dążenie do pokoju między nimi. Inna interpretacja kolorów: pomarańczowy oznacza wierność, zielony symbolizuje republikę, a biały - pokój. Flagi w tym zestawieniu kolorów pojawiły się w czasie powstania w 1848 roku wywołanego przez ugrupowanie Młoda Irlandia. Za pomysłodawcę flagi uznawany jest przywódca tego ugrupowania, Thomas Francis Meagher (1823-1867). Barwy zostały przyjęte jako flaga narodowa i państwowa Irlandii w 1922 roku.
Herb państwowy Irlandii
Herbem Irlandii jest złota harfa o srebrnych strunach w błękitnym polu. Historia herbu sięga średniowiecza i nazywany jest on harfą króla Briana Boru, panującego w Irlandii w latach 1002-1014. Herb w obecnej wersji obowiązuje od 9 września 1945. Harfę jako symbol Irlandii po raz pierwszy użył król Anglii Henryk VIII w 1541 roku w wielopolowym herbie Królestwa Anglii.
CIEKAWOSTKI
* Harfa jest popularnym instrumentem irlandzkim, jej wizerunek znajduje się w herbie państwowym i na rewersach irlandzkich euro.
Harfa jest popularnym instrumentem irlandzkim, jej wizerunek znajduje się w herbie państwowym i na rewersach irlandzkich euro.
* Symbolem narodowym jest też trójlistna koniczyna, jest ona oficjalnym godłem, mogącym zastępować herb przy mniej oficjalnych okazjach. Legenda głosi, że taką koniczyną posługiwał się św. Patryk, gdy podczas chrystianizacji Irlandii objaśniał dogmat Trójcy Świętej.
Św. Patryk- jego postać dorównuje popularnością świętemu Mikołajowi i świętemu Walentemu:) dlatego co roku, dzień 17 marca jest dla Irlandczyków dniem wolnym od pracy. Legendy przypisują świętemu Patrykowi przepędzenie z Irlandii węży. Wydaje się to jednak mało prawdopodobne, ponieważ w historii Irlandii ciężko doszukać się informacji na temat jakiejkolwiek plagi węży. Pod pojęciem tych gadów rozumieć należy w związku z tym pogan - istne szatańskie pomioty - które święty nawrócił na chrześcijaństwo.
Pierwsza parada z okazji tego święta nie odbyła się wcale w Irlandii, lecz w Bostonie w 1737 roku. W Chicago od 1962 roku przepływająca przez miasto rzeka barwiona jest tego dnia na zielono. A w samym Dublinie, gdzie dziś najhuczniej obchodzone jest to święto, parady organizowane są dopiero od 1995 roku.
Zielona rzeka- św. Patryka przeszła ulicami Chicago. Święto patrona Irlandii.
Znalezienie w dniu św. Patryka koniczyny czterolistnej podwaja "szczęście".
Koniczyna symbolizuje krzyż i Trójcę św. W czasach przedchrześcijańskich była magicznym symbolem druidów co pomogło zasymilować chrześcijaństwo i ukazać je jako pogłębienie wcześniejszych prostych wierzeń.
Krajobraz Irlandzki jest bardzo urozmaicony. Niesamowite pejzaże są jedyne w swoim rodzaju. Centralną jej część zajmuje rozległa, na znacznych obszarach zabagniona i zatorfiona Nizina Środkowoirlandzka. Na wyspie zostały tu tylko nikłe ślady dawnych liściastych lasów.
Z trzech stron otaczają ją zniszczone przez erozję masywy wyżynne i pasma starych gór z najwyższym szczytem Irlandii - Corrán Tuáthail (Corrauntoo Hill) o wysokości 1041 m n.p.m. Szczyt leży w Górach Kerry.
Mimo pozornie niewielkiej wysokości masyw ten jest bardzo skalisty ze stromymi stokami. Są to pozostałości epoki lodowej, potężne lodowce żłobiły skały pasm leżących nawet na niewielkich wysokościach nad poziomem morza.
Linia brzegowa wyspy jest silnie rozczłonkowana z charakterystycznymi skalistymi i klifowymi wybrzeżami. Sa one porozcinane przez liczne zatoki: Dhunnan Gall (Donegal), Gaillimhe (Galway), Sionna (Shan-non) i Daingin (Dingle). Brzegowi towarzyszy cały rój małych skalistych wysepek. Często są niezamieszkałe przez człowieka.
Góry, ocean, plaże, lasy, klify, to tylko niektóre z wielu krajobrazów jakie można tutaj spotkać. Przedstawione natomiast zabytki Irlandii rzucą światło na bogactwo historii i kultury tego miejsca.
Klify Moheru, zwane Moherowymi Klifami (Cliffs of Moher), są zdaniem wielu numerem jeden na liście obowiązkowych atrakcji Irlandii. Stanowią one jedną z najbardziej spektakularnych formacji wybrzeża w Europie. Stając na skraju klifu wznoszącego się 214 metrów nad poziom oceanu i patrząc w jego bezkresną otchłań można odnieść wrażenie, że jest się na końcu świata. Klify Moheru leżące na zachodzie wyspy rozciągają się na długości 8 km stanowiąc granicę Irlandii z Oceanem Atlantyckim. W samym centrum wznosi się dziewiętnastowieczna wieża - O'Brian's Tower. To właśnie tutaj znajduje się najwyższy punkt Klifów Moheru, a krajobrazy są najbardziej widowiskowe.
Główne rzeki kraju, to: Sionna (Shannon), An Bóinn (Boyne), An Life (Liffey) i An Abha Mhóz.Są krótkie, ale wyjątkowo zasobne w wodę. Pozostałościami epoki lodowcowej są liczne jeziora (loch Coirbi, Loch Con, Loch Ribh), oraz rozległe bagna i torfowiska.
Shannon – najdłuższa rzeka Irlandii. Rzeka Shannon naturalnie dzieli wyspę na część wschodnią i zachodnią, będąc naturalną barierą z mniej niż 20 mostami .
Shannon – najdłuższa rzeka Irlandii. Rzeka Shannon naturalnie dzieli wyspę na część wschodnią i zachodnią, będąc naturalną barierą z mniej niż 20 mostami .
Źródło: Shannon Pot
Ujście: Shannon Estuary
Miasta: Limerick, Dowra
Mosty: Portumna bridge, The Living Bridge, Killaloe Bridge, Banagher bridge.
Liffey – rzeka we wschodniej Irlandii, przepływająca przez centrum Dublina. Jest jedną z trzech przepływających przez Dublin. Jej głównymi dopływami są rzeki Dodder, Poddle i Camac.
Długość Liffey: 125 km
Przepływ: 13,8 m³/s
Źródło: Kippure
Ujście: Morze Irlandzkie
Mosty: Ha'penny Bridge, Most im. Samuela Becketta…
Miasta: Dublin, Leixlip, Kildare
DUBLIN -Baile Átha Cliath
`
Angielska nazwa Dublin pochodzi z irlandzkiej nazwy Dúbh Linn oznaczającej „czarny staw”. Współczesna irlandzka nazwa to Baile Átha Cliath oznaczająca „miasto brodu z trzcinowymi płotami”.
Dublin w 1610 – reprint z 1896
Dublin, Famine Memorial(Pomnik Głodu).
Ustrój: republika, 26 hrabstw: Carlow, Cavan, Clare, Cork, Donegal, Dublin, Galway, Kerry, Kildare, Kilkenny, Laois, Leitrim, Limerick, Longford, Louth, Mayo, Meath, Monaghan, Offaly, Roscommon, Sligo, Tipperary, Waterford, Westmeath, Wexford, Wicklow.
Most Ha'penny nad rzeką Liffey
Port Láirge (Waterford) Ustrój: republika.Podział administracyjny: 26 hrabstw: Carlow, Cavan, Clare, Cork, Donegal, Dublin, Galway, Kerry, Kildare, Kilkenny, Laois, Leitrim, Limerick, Longford, Louth, Mayo, Meath, Monaghan, Offaly, Roscommon, Sligo, Tipperary, Waterford, Westmeath, Wexford, Wicklow.
Główny ośr. prow. Laighin (ang. Leinster). Informacje o osadnictwie w Dublinie sięgają początków naszej ery; od 841 baza wikingów, z czasem ośr. handlu i lokalne państwo (królestwo D.) — X–XI w. jedno z ważniejszych państw Skandynawów na Wyspach Brytyjskich; od ok. 1028 siedziba biskupa, od 1152 arcybiskupa; 1170 zdobyty przez Anglonormanów; od 1171 prawa miejskie; ośr. panowania ang. w Irlandii; w XVIII w. znaczny rozwój miasta. Dublin stał się jednym z najładniejszych i największych miast Europy; od końca XVIII w. najważniejszy ośrodek działań niepodległościowych w Irlandii; od poł. XIX w. duży napływ ludności chłopskiej; miejsce walk powstania wielkanocnego (1916) i wybuchu wojny domowej (1922), zniszczenia w zabytkowym centrum miasta; stol. Wolnego Państwa Irl., potem republiki. gł. ośr. finansowy, handl. i przem. kraju; port mor. połączony kanałami z rz. Sionna; przemysł samochodowy (montaż), stoczn., włók., odzieżowy, metal., elektrotechniczny, spoż. (m.in. słynny browar Guiness), poligraficzny, chem.; węzeł kol., port lotn.; siedziba najważniejszych w kraju instytucji kult. i nauk., m.in. najstarszego w Irlandii uniw. (zał. 1591), Uniw. Nar. (zał. 1909), oraz Akad. Irlandzkiej; muzea i galerie sztuki; katedry: Christ Church (XI, XIX w.) i St Patrick (XIII, XIX w.); liczne kościoły z XVIII i XIX w.; Kilmainham Hospital (koniec XVII w.), Trinity College Library (XVI–XVIII w.; słynna kolekcja rękopisów: Book of Kells i Book of Durrow); Bank of Ireland (1. poł. XVIII w.) — dawny parlament, Rotunda Maternity
Lotnisko- w odległości 10 kilometrów od centrum miasta znajduje się lotnisko międzynarodowe. Międzynarodowy kod dublińskiego lotniska: DUB.
Katedra Św. Findbara
Kościół Św. Anny w dzielnicy Shandon ze znanymi dzwonami.
Ratusz miejski
Cork jest wielkim portem morskim. Nabrzeża i budowle portowe rozciągają się po całym zachodnim wybrzeżu zatoki Cork. Przystań promów pasażerskich znajduje się w Ringaskiddy i oferuje bezpośrednie połączenia z Roscoff we Francji i Swansea w Walii. Ponadto między Rushbrooke i Passage West kursuje niewielki prom rzeczny, znacznie skracający drogę między Cobh i południowymi przedmieściami Cork.
Nazwa Cork pochodzi od irlandzkiego Corcach Mór Mumhan, czyli Wielkich Moczarów Munsteru. Nazwę tę Cork zawdzięcza rozlewiskom rzeki Lee, przy ujściu której miasto jest położone. Centrum miasta leży na wyspie pomiędzy głównymi korytami rzeki a większość ulic powstała w wyniku zasypania dawnych kanałów rzecznych.
KAMIENNY KRĄG W DROMBEG (DROMBEG STONE CIRCLE).
Kamienny Krąg w Drombeg to jedna z najlepiej zachowanych tego typu budowli z wczesnej epoki kamienia w regionie.
W pobliżu kręgu znajdują się pozostałości dwóch kamiennych domów oraz palenisko.
Zielona Wyspa - Moherowe Klify
Moherowe Klify to jedna z największych atrakcji . Klif, zbudowany z wapieni i piaskowców, ma około 8 km długości,a w najwyższym miejscu osiąga wysokość 214 m.
Wyspy Skellig
Clocháins
Wyspy Skellig (irl. Oiléain na Sceilig; ang. Skellig Islands) – dwie skaliste wysepki (
) u południowo-zachodnich wybrzeży Irlandii(16 km na zachód od Bolus Head na półwyspieIveragh), należące administracyjnie do hrabstwa Kerry.
Wyspa Little Skellig
Kolonia lęgowa głuptaka Morus bassanus na wyspie Little Skellig
Wyspa Little Skellig (irl. Sceilig Bheag) jest rezerwatem ptaków, zamieszkanym przez około 22 500 par głuptaków białych. Teren tej wysepki nie jest udostępniony zwiedzającym ze względu na ochronę środowiska tych zwierząt.
Półwysep Dingle
Krzyż na Półwyspie Dingle
Na przeciwko tego charakterystycznego punktu, istnieje nieprawdopodobna droga.Droga R574, potocznie nazwana Healy Pass, to nic innego jak asfaltowa wstęga, wkomponowana w surowy klimat gór Caha. Świadomie czy też nie, w dniu dzisiejszym jest ikoną półwyspu Beara
WYSPY ARON
Wyspy Aran (irl. Árann, Oileáin Árann; ang. Aran Islands) – grupa trzech wapiennych wysp u zachodnich wybrzeży Irlandii w zatoce Galway.
Należą do nich:
Inis Mór (ang. Inishmore), pow. 3092 ha.
Inis Meáin (ang. Inishmaan), pow. 912 ha.,
Inis Oírr (ang. Inisheer), pow. 567 ha,
Główną osadą jest port Kilronan (Cill Rónáin) na wyspie Inishmore, zamieszkany przez 270 osób.
Na wyspy można się dostać połączeniami promowymi: z Rossaveal (hrabstwo Galway) lub z Doolin(hrabstwo Clare). Połączenie lotnicze wszystkich wysp obsługiwane są przez lokalne linie lotnicze Aer Arann.
Obecnym źródłem utrzymania mieszkańców wysp jest obsługa ruchu turystycznego, rękodzieło(wyrób swetrów), rybołówstwo, rolnictwo.
Najwcześniejsze ślady osadnictwa na wyspach pochodzą z epoki brązu (ok. 700 lat p.n.e.) i żelaza, m.in. kamienne forty Dún Aengus (Dún Aonghasa) i Dún Dúchathair na wyspie Inishmore. Z późniejszego okresu zachowały się pozostałości budowli obronnych i wczesnochrześcijańskich kościołów. W średniowieczu, w związku z rozwojem portu w Galway wyspy nabrały pewnego znaczenia strategicznego, stąd toczyły się o nie walki lokalnych klanów. W 1565 r. królowa Elżbieta Iprzekazała wyspy w ręce angielskie, pod warunkiem ochrony interesów Korony. Utrata pozycji ekonomicznej w XVII w. i zainteresowania ze strony Anglii spowodowała zapanowanie biedy na wyspach. Sytuację pogarszały wysokie czynsze dzierżawcze nakładane przez właścicieli na użytkowników tych skalistych i nieurodzajnych ziem. Mimo powiązań z ruchem oporu przeciwko Anglikom w Irlandii, mieszkańcy wysp żyli w głębokiej izolacji.
ZAMKI IRLANDII.
Na terenie Irlandii znajduje się wiele zabytkowych budowli. Wśród najpopularniejszych zamków w Irlandii należy wyróżnić:
Zamek Malahide
Malahide Demesne, Malahide, Co. Dublin, Irlandia
Zamek Ross
Zamek Ross – zamek w południowo-zachodniej Irlandii, na wyspie Ross na jeziorze Lough Leane na terenie Parku Narodowego Killarney w hrabstwie Kerry. Był rodową siedzibą klanu O'Donoghue, obecnie udostępniony jest zwiedzającym. Park Killarney wpisany został na Listę Światowego Dziedzictwa Kulturowego UNESCO. Ponadto około 20 kilometrów od Ross znajduje się najwyższy szczyt Irlandii – Carrantuohill, który mierzy ponad 1000 m.n.p.m.
Rock of Cashel
Dromoland Castle
Dromoland Castle – to jeden z najbardziej znanych zamków w Irlandii. Na uwagę zasługuje materiał, z którego go wykonano – granatowy wapień. Za zamkiem rozciąga się olbrzymi las oraz pole golfowe. Zamek zachowany jest w fantastycznym stanie.
Dromoland Castle
Pod koniec XX wieku zamek zakupiło konsorcjum irlandzkich inwestorów amerykańskich. Zadbali o renowację budowli.Po remoncie jest naprawdę bardzo popularnym miejscem, odwiedzanym przez turystów.
Castletown
Znajduje się niedaleko Dublina. Rezydencję zaprojektował włoski architekt Alessandro Maria Gaetano Galilei. Na przestrzeni wieku właściciele rezydencji dość często się zmieniali. Obecnie Castletown jest udostępniona dla zwiedzających. Wokół rezydencji znajduje się park. Natomiast w rezydencji organizowane są różne wydarzenia kulturowe – koncerty, wystawy.
King John’s Castle
King John’s Castle (irl.Caisleán Rí Eoin, pol.Zamek Jana bez Ziemi) – zamek w Carlingford w hrabstwie Louth w Irlandii.
Został on wybudowany na przełomie XI i XII wieku przez normandzkiego rycerza Hugh de Lacy. Król Jan bez Ziemi spędził tutaj kilka dni w 1210 roku w drodze na bitwę z Hugh de Lacym pod zamkiem w Carrickfergus w hrabstwie Antrim.
W latach 50. XX wieku podjęto się prac konserwatorskich zamku, jednak jest on nadal zamknięty dla zwiedzających.
Zamek Blarney
Zamek Blarney – średniowieczny zamek w mieście Blarney, wzniesiony w 1446 roku. Popularna atrakcja turystyczna, głównie ze względu na tzw. Kamień z Blarney. Na terenie zamku znajduje się XIX-wieczny ogród skalny.
Adres: Monacnapa, Blarney, Co. Cork, Irlandia
Rozpoczęcie budowy: 1446
Właściciel: Charles St John Colthurst.
Newgrange
Newgrange, irl. Sí an Bhrú – jeden z największych grobów korytarzowych wzniesionych przez człowieka, należący do kompleksu zwanego Pałacem nad Boyne(irl. Brú na Bóinne ), znajdującego się w hrabstwie Meath w Irlandii. Jest najbardziej znanym ze wszystkich irlandzkich prehistorycznych miejsc.
Datowanie radiowęglowe grobu określa czas budowy na ok. 3200 lat p.n.e., czyli Newgrange jest ponad 600 lat starsze niż Wielka Piramida w Gizie i prawdopodobnie starsze niż Stonehenge. Około roku 860 zostało splądrowane przez duńskich najeźdźców.
Schemat grobowca
Nasyp mogilny ma ok. 85 m średnicy i ok. 11 m wysokości. Biegnący poziomo, długi na 19 metrów korytarz prowadzi do komory grobowej wybudowanej na planie krzyża. Wewnątrz korytarza znajduje się 22 kamieni po lewej stronie i 21 po prawej. Wysokość korytarza wzrasta od niespełna 1,5 m przy wejściu głównym do prawie dwukrotnie większej przy wejściu do komory. W wewnętrznej izbie o wymiarach 6,5 × 6,2 metra znajdują się 3 wgłębienia, a w każdym stoi czara. Poza grobami znajdują się tam również: 4 lampy, 2 wisiorki, łuski, kościane dłuta oraz fragmenty ludzkich kości. Wnętrze kopca zbudowano z kamieni (o łącznej masie co najmniej 200 000 t) przełożonych gliną i muszlami wydobytymi z rzeki Boyne. Grobowiec z zewnątrz zabezpiecza obstawa z ustawionych dokoła 97 masywnych kamiennych bloków. Głaz przed wejściem pokryty jest ornamentem w postaci potrójnej spirali (triskel).
Głaz przed wejściem do grobu korytarzowego
Chociaż grób ten zbudowano tysiące lat temu, to przez wieki nikt nie wiedział o jego istnieniu. Dopiero pod koniec XVII wieku ludzie szukający kamieni do budowy odkryli nasyp i opisali jako jaskinię. W latach 1962 – 1975 przeprowadzono badania i zrekonstruowano nasyp pod nadzorem profesora Briana O'Kelly'ego z Instytutu Archeologii z College University, Cork (teraz National University of Ireland, Cork).
Profesor O'Kelly odkrył, iż grobowiec zbudowano w taki sposób, że podczas przesilenia zimowego o 8:58 promienie wschodzącego słońca biegną wzdłuż korytarza i wpadają do komory, rozświetlając ją na około 15 min.
Brú na Bóinne - grobowce megalityczne w Irlandii.
Brú na Bóinne – kompleks neolitycznych grobowców korytarzowych, kolumn skalnych oraz innych zabytków prehistorycznych, datowanych na okres około 3000 roku p.n.e., znajdujący się meanderze rzeki Boyne w Irlandii. Kompleks został wpisany w 1993 na Listę światowego dziedzictwa UNESCO.
Najbardziej znane miejsca wykopalisk w Brú na Boinne to grobowce korytarzowe: Newgrange, Knowth i Dowth, znane ze znaczących kolekcji sztuki megalitycznej.
Dowth
Widok na Dowth
Dowth (irl. Dubhadh) – neolityczny grób korytarzowy w Irlandii, położony w sąsiedztwie podobnych obiektów Newgrange i Knowth, należący wraz z nimi do kompleksu Brú na Bóinne. Dowth jest najmniej znanym, chociaż prawdopodobnie najstarszym z trzech wielkich grobowców kompleksu i jedynym, na którego terenie nie przeprowadzono współcześnie systematycznych wykopalisk.
Wzgórze grobowca Dowth ma około 85 m średnicy i 15 m wysokości i jest mocno zniekształcone – prowadzone w XIX wieku wykopaliska oraz eksploatacja kamienia pozostawiły w jego centrum "krater". Podnóże pagórka otoczone było kręgiem złożonym z około 115 wielkich kamieni, około połowa z nich zachowała się do naszych czasów. W bezpośrednim sąsiedztwie głównego wzgórza znajduje się kilka mniejszych grobów.
Główny grobowiec ma dwa wejścia, oba zlokalizowane po zachodniej stronie. Korytarze są wyraźnie krótsze, niż w pozostałych dwóch obiektach. Od wejścia południowego korytarz o długości 3,3 m prowadzi do okrągłej komory z jedną niszą, po prawej stronie. Od wejścia północnego korytarz długości 8,2 m prowadzi do komory o kształcie krzyża, podobnej do istniejących w dwóch pozostałych grobach. Wyróżnia się ona jednak tym, że jedna z nisz prowadzi do kolejnej komory o kształcie litery L. W północnej komorze zachowały się wielkie kamienne misy na podłodze i oryginalny sufit. W komorze południowej sufit kamienny uległ zawaleniu i został zastąpiony przez współczesny, betonowy.
Jeden z kamieni tworzących krąg wokół grobowca, od wyrytych na nim symboli nazwany kamieniem siedmiu słońc
Południowa komora Dowth jest zorientowana na zachód słońca w dniu przesilenia zimowego. W dniu tym (a praktycznie, ze względu na małą długość korytarza, przez cały grudzień i styczeń) promienie zachodzącego słońca oświetlają jej wnętrze.
Obecnie wejścia do obydwu korytarzy są niepozorne, jednak znaleziony w ich okolicy biały kwarc (pochodzący z położonych o kilkadziesiąt kilometrów na południe gór Wicklow) sugeruje, że były one obudowane podobnie jak wejście do Newgrange.
Podobnie jak grobowiec w Knowth, Dowth pozostało centrum ludzkiej aktywności także po upadku kultury, która je stworzyła. Brak jest dokładnej dokumentacji XIX-wiecznych wykopalisk, wiadomo jednak, że odnaleziono w ich trakcie kości ludzkie i zwierzęce pochodzące z pierwszego tysiąclecia przed Chrystusem, a także obiekty z czasów wczesnochrześcijańskich. We wczesnym średniowieczu od północnego wejścia wykopano dodatkowy korytarz, służący prawdopodobnie do przechowywania żywności lub jako kryjówka na wypadek napadu. Świadczy to o istnieniu w tym okresie ludzkiej osady wokół pagórka.
W przeciwieństwie do Newgrange i Knowth, które są ogrodzone i dostępne do zwiedzania wyłącznie w grupach i z przewodnikiem, Dowth jest z zewnątrz swobodnie dostępny. Można do niego dojechać boczną drogą, jadąc z Droghedy w kierunku Slane i skręcając na południe od głównej drogi. Zwiedzanie wnętrza nie jest możliwe, oba wejścia są zabezpieczone kratami.
Obiekty z listy Światowego Dziedzictwa UNESCO w Irlandii
Carrowkeel
Dwa kopce w Carrowkeel
Carrowkeel (irl. An Cheathrú Chaol) – megalitycznygrobowiec korytarzowy, znajdujący się w hrabstwie Sligo, niedaleko miasta Boyle (Roscommon) w Irlandii.
Malowniczy krajobraz Irlandii podkreślają jednak rozległe wrzosowiska, trawy, mchy i paprocie. Dzięki nim kraj uzyskał przydomek Szmaragdowej Wyspy.
Krajobraz Irlandzki jest bardzo urozmaicony. Niesamowite pejzaże są jedyne w swoim rodzaju. Centralną jej część zajmuje rozległa, na znacznych obszarach zabagniona i zatorfiona Nizina Środkowoirlandzka. Na wyspie zostały tu tylko nikłe ślady dawnych liściastych lasów.
Z trzech stron otaczają ją zniszczone przez erozję masywy wyżynne i pasma starych gór z najwyższym szczytem Irlandii - Corrán Tuáthail (Corrauntoo Hill) o wysokości 1041 m n.p.m. Szczyt leży w Górach Kerry.
Poulnabrone
 |
| Dolmen ma formę portalu utworzonego z płaskiej granitowej płyty stropowej o wadze prawie 40 ton, ustawionej na dwóch wielkich głazach nośnych o wysokości 1,8 m i stabilizowanej z tyłu przez dwa mniejsze kamienie wspornikowe. |
W 1985 roku na jednym z kamieni nośnych dostrzeżono pęknięcie. Podjęto wówczas decyzję o jego wymianie i renowacji monumentu, połączonych z pracami archeologicznymi, przeprowadzonymi pod kierownictwem dr Anne Lynch. W trakcie wykopalisk we wnętrzu grobowca odkryto szczątki 21 osób (15 dorosłych i 6 dzieci), a także narzędzia kamienne i kościane. Datowanie radiowęglowe pozwoliło ustalić wiek materiału kostnego na okres między 3800 a 3200 p.n.e. Zmarli najprawdopodobniej nie zostali od razu pochowani w dolmenie, lecz ekshumowani i przeniesieni z innego miejsca. Część kości nosiła ślady nacinania i nadpalania, co jest pamiątką po jakimś rytuale pogrzebowym. Udało się ustalić płeć ósemki dorosłych, wśród których znajdowało się czterech mężczyzn i cztery kobiety. Osoby te prowadziły wyczerpujące fizycznie życie i powszechnie cierpiały na zwyrodnienie stawów. W okresie epoki brązu miejsce zostało wtórnie wykorzystane do pochówku, przed dolmenem pogrzebany został wówczas noworodek.
Grobla olbrzyma
LEGENDA - Fionn mac Cumhail
Fionn mac Cumhail – legendarny wojownik w mitologii irlandzkiej. Opowieści o Fionnie wchodzą w skład tzw. cyklu feniańskiego. Według legendy Fionn był słynnym wodzem grupy wojowników i myśliwych nazywających się Fianna. Synem Fionna był Oisín."Fionn" (lub "Finn") to w rzeczywistości pseudonim oznaczający "jasny" – w odniesieniu do koloru włosów, a w niektórych wersjach – również "biały", co dotyczy czystości.Fionn miał kilka żon. Sadb, córkę Bodb Dearg. Z którą miał syna Oisina, Áine, z którą miał dwóch synów, poetkę Créd, nieznaną z imienia córkę greckiego króla, Maer i Maigneis. Ostatnią jego żoną była Graine, która nie chcąc wyjść za niego uciekła z Diarmuidem Ua Duibhne.
Według legendy to on zbudował Groblę Olbrzyma, po której miał przejść suchą nogą do Szkocji. Pewnego razu zaś wyrwał z ziemi część Irlandii, aby rzucić nią w swojego przeciwnika, lecz nie trafił, i kawał ziemi wylądował w Morzu Irlandzkim, stając się Wyspą Man; miejsce, z którego zaczerpnął ziemi, zostało natomiast jeziorem Lough Neagh.
Przekazy o śmierci samego Finna MacCool są niejednoznacze. Jedne źródła podają, że poległ próbując zapanować nad buntem feniańskich wojowników, inne utrzymują, że nie umarł lecz jest pogrążony w śnie w jaskini aż do czasu gdy Irlandia będzie potrzebować jego pomocy.
Fionn mac Cumhail
