Włochy - Wenecja

Miasto na wodzie

Wenecja (wen. Venezsia/Venexia, wł. Venezia, łac. Venetia) – miasto i gmina na północy Włoch nad Adriatykiem, stolica regionu Wenecja Euganejska. Ludność Wenecji w granicach administracyjnych wynosi około 270 tys. mieszkańców, z czego większość (176 tys.) mieszka na lądzie stałym, a historyczne centrum zamieszkuje niecałe 60 tys., natomiast pozostałe wyspy laguny są zamieszkane przez 31 tys. mieszkańców (2011).

Wenecji za jedną z najcenniejszych pozycji na liście światowego dziedzictwa ludzkości.

Miasto położone na licznych bagnistych wyspach na Morzu Adriatyckim. Z tego względu jest to miasto kanałów – w większości transport odbywa się drogą wodną lub pieszo. Najpopularniejszym środkiem lokomocji jest vaporetto (tramwaj wodny). W XX wieku wyspy połączono linią kolejową i autostradą.
Patronem miasta jest święty Marek. W bazylice jego imienia złożone są jego (oraz innych świętych) relikwie.
Światową popularność zyskał karnawał wenecki. Istotnym elementem ubioru bawiących się są maski. W Wenecji odbywa się ważny festiwal filmowy i biennale sztuki współczesnej.
Obecnie Wenecja jest ustawicznie podtapiana. Stare budynki, atakowane przez zanieczyszczone morze, ulegają zniszczeniu.
Historyczna część Wenecji pełni głównie funkcje turystyczne. Większość mieszkańców (ponad 200 000) zamieszkuje położone na stałym lądzie Mestre, które formalnie jest dzielnicą Wenecji. W samej Wenecji mieszka zaledwie około 50 000 osób. Liczba Wenecjan spada, ponieważ ceny mieszkań rosną i wielu mieszkańców nie stać na opłaty, co zmusza ich do przeprowadzki.

Nazywana jest również europejskim Rio. W okresie karnawału plac św. Marka zamienia się w wielką salę balową wypełnioną barwnymi przebierańcami - obowiązkowo w maskach.

Niegdy śmaski miały zapewnić mieszkańcom Wenecji anonimowość oraz nietykalność podczas szalonych zabaw karnawałowych. Był to czas, kiedy zacierały się granice statusu majątkowego i społecznego. Uczestnicy karnawału mogli realizować swoje najśmielsze marzenia: mężczyźni przebierali się za kobiety, dewotki - za orientalne tancerki, kurtyzany - za zakonnice. Dlatego tajemniczość, którą oferowały maski weneckie, sprawiła, że obrosły one legendą. Zwyczaj nakazuje, aby pozdrowić osobę w masce skinieniem głowy. Nigdy przecież nie wiadomo kto kryje się za przebraniem. W czasie karnawału zamaskowane postacie można spotkać w każdym zakątku i uliczce Wenecji.

Karnawał rozpoczyna się w drugim dniu Świąt Bożego Narodzenia. Jednak największa zabawa odbywa się w ostatnim tygodniu przed Środą Popielcową. Koniec zabawy ogłaszają o północy, z wtorku na środę dzwony z XI-wiecznej dzwonnicy św. Marka.

Most Westchnień (Ponte dei Sospiri)

Z weneckim Mostem Westchnień wiążą się zarówno romantyczne, jak i ponure historie. Legendy głoszą, że zakochani, którzy pocałują się na tym Moście, rychło staną na ślubnym kobiercu. Niestety, przeszłość tego obiektu jest znacznie bardziej smutna...
Most Westchnień znajduje się nad Kanałem Pałacowym, łączy Pałac Dożów z drogą prowadzącą do więzienia. Najprawdopodobniej jego nazwa wzięła się od westchnień skazańców, którzy po raz ostatni mogli spojrzeć z tego Mostu na świat. Oprócz nich było to też miejsce westchnień zakochanych, tęskniących za swoimi partnerami. Nic więc dziwnego, że Most był wielokrotnie utrwalany na kartach powieści i zbiorów poezji. Został on zaprojektowany przez Antoniego Contino, zaś budowę ukończono w 1614 roku.Wewnątrz mostu znajdują się dwa oddzielone od siebie korytarze.Celem zbudowania mostu było umożliwienie połączenia pomiędzy więzieniem a obradującym w Pałacu Dożów Trybunałem Kryminalnym. Przez most prowadzono skazańców do cel, gdzie mieli odsiedzieć swój wyrok. Wnętrze mostu jest udostępnione dla zwiedzających muzealne wnętrza Pałacu Dożów.Z zewnątrz można go oglądać m.in. płynąc gondolą lub z Ponte della Paglia.

Plac Św. Marka (San Marco)

Jest uważany za jeden z najpiękniejszych placów świata.

Plac św. Marka (wł. Piazza San Marco) – znajduje się w najstarszej części Wenecji i jest najbardziej znanym placem tego miasta. Jego historia zaczyna się w IX wieku i wiąże się z budową pierwszej bazyliki św. Marka. W tym czasie plac ograniczał się do niewielkiego obszaru znajdującego się w bezpośrednim sąsiedztwie bazyliki. Przez teren obecnego placu przepływał jeden z kanałów weneckich, dzieląc go na dwie części, z których jedną zajmował sad klasztoru św. Zachariasza. Pod koniec XII wieku plac został powiększony do obecnych rozmiarów. Przebudowa wiąże się ze spotkaniem papieża Aleksandra III z cesarzem Fryderykiem I Barbarossą.

Plac od samego początku był miejscem wielu ważnych wydarzeń i uroczystości. Od czasów Pietro Orseolo II na nim obchodzono uroczystość "zaślubin z morzem" podczas świąt Wniebowstąpienia,Plac św. Marka połączony jest z Piazzettą San Marco. Ograniczają je budynki pałacu Dożów i bazyliki św. Marka. Na wprost bazyliki znajduje się klasycystyczny budynek skrzydła Napoleona (Ala Napoleonica). Budynek łączy ze sobą budynki Starej i Nowej Prokuracji (Procuratie Vecchie i Procuratie Nuove). Napoleon Bonaparte był zachwycony architekturą placu św. Marka. Polecił wybudować skrzydło zamykające zabudowę placu i uznał plac za najpiękniejszy salon Europy.

Bazylika Św. Marka (Basilica di San Marco)

Najcenniejszy i najwspanialszy zabytek sakralny Wenecji, obiekt zachwytu znawców sztuki i rzesz turystów z całego świata. Sławny dzięki swej oryginalności, historii, pięknu i bogactwu artystycznemu. Bazylika św. Marka, zbudowana została 1000 lat temu. Mieszczą się tam szczątki patrona miasta św. Marka Ewangelisty przywiezione tu przez kupców weneckich w 828 roku z Aleksandrii w Egipcie. Sanktuarium bogate jest w dzieła sztuki wschodniej, które gromadzone były tu przez wieki. Architektura świątyni i wnętrza, sprawia, że kościół Św. Marka jest dziełem jedynym w swoim rodzaju w Europie łacińskiej i jednocześnie tak doskonałą w formie enklawą architektury bizantyńskiej we Włoszech. Jego wnętrze zachwyca przepychem, a znajdujęce się wewnątrz elementy wyposażenia zachwycają pięknem i kunsztem wykonania. Jednym z najważniejszych elementów jest Złoty Ołtarz, krucyfiks Capitello del Crocifisso, dwie ambony, poza tym na uwagę zasługuje kamienna rzeźba tetrarchów z IV wieku, a także zdobiące całość wnętrza mozaiki.

Dzwonnica św. Marka w Wenecji

Stoi wolno, nieco wysunięta do przodu względem Bazyliki świętego Marka. Jest to potężna budowla wykonana z cegły, o podstawie kwadratowej, prosta i wytworna w linii, o wysokości 98 m. U dołu romańska, wyżej renesansowa. Loggia górna, mieszcząca dzwony, jest zrobiona z białego kamienia istriańskiego. Nad loggią wznosi się sześcian z cegieł ozdobiony lwem św. Marka i symbolem sprawiedliwości. Szczyt w formie piramidy jest wyłożony płytkami miedzianymi i zwieńczony pozłacaną figurą anioła. Wenecjanie są niesłychanie przywiązani do swojej wieży. Nazywają ją czule el paron de casa, co w dialekcie weneckim oznacza "pan domu".

Budowa wieży, rozpoczęta za panowania doży P. Tribuna w IX w., została dokończona przez doże V. Michiela II w XII w.

W czasach Republiki dzwonnica pełniła funkcję latarni morskiej. W nocy na jej szczycie rozniecano ogień. W dzień punktem orientacyjnym dla statków była złota figura anioła, jasno błyszcząca w słońcu. Z okien loggii strażnicy obserwowali sytuacje na morzu, aby w porę ostrzec o zbliżaniu się statków nieprzyjacielskich.

Dzwonnica wys. 98m,została zbudowana w 1791 r.

Piazzetta

Piazzetta di San Marco, placyk wenecki pomiędzy wybrzeżem Canale di San Marco a placem św. Marka. Po jego prawej stronie (patrząc od strony portu) znajduje się pałac Dożów a po lewej renesansowy budynek Liberia Sansoviniana, należący do biblioteki narodowej Biblioteca Nationale Marciana. Dzieło Jacopo Sansoviana ukończone w 1591 r. Część pomieszczeń została udostępniona zwiedzającym. Można w nich zobaczyć pomieszczenia ozdobione stiukami i freskami takich mistrzów jak: Andrea Palladio, Jacopo Tintoretto, Paolo Veronese a nawet Tycjana. Do budynku Liberia Sansoviana, od strony wybrzeża, przylega gmach mennicy Zecca, zaprojektowany także przez Sansoviana. Budynek został zbudowany w połowie XVI wieku, na miejscu poprzedniej mennicy. (Wenecjanie bili własne monety).

Santa Maria della Salute

Wenecka bazylika mniejsza Santa Maria della Salute została zbudowana, zgodnie z dekretem senatu podpisanym przez dożę Nicolo Contarini z 22 października 1630 r., jako wotum dziękczynne po zakończeniu epidemii dżumy, która pozbawiła życia ok. 1/3 mieszkańców miasta.

Bazylika została usytuowana nad Kanałem Grande obok budynku morskiej komory celnej Dogana di Mare.

Barokowa budowla została zaprojektowana na rzucie ośmioboku otoczonego arkadami i zwieńczona kopułą ustawioną na bębnie. Kościół otacza sześć kaplic.

Projektantem kościoła był Baldassare Longhena. Prace rozpoczęto we wrześniu 1631 (po zakończeniu epidemii) a zakończono w 1681. Konsekracja odbyła się 9 listopada 1687. W kościele umieszczono obrazy Tycjana (obraz ołtarzowy – Święty Marek na tronie wraz ze świętymi Kosmą, Damianem, Sebastianem i Rochem) i Jacopo Tintoretto (Wesele w Kanie Galilejskiej), przeniesione z kościoła Santo Sprito.

W Wenecji w dniu 21 listopada, rokrocznie odbywa się uroczysta procesja dziękczynna za zdrowie miasta. Prowadzona jest po specjalnie przygotowanym pontonowym pomoście, z placu św. Marka przez Kanał Grande do kościoła Santa Maria della Salute.

Bazylika. św. Jana i Pawła

W XIII w. dominikanie otrzymali od doży Jacopa Tiepola teren, na którym w 1360 r. rozpoczęli budowę kompleksu budynków. Bazylikę poświęcono w 1430 r. Pod koniec XV w. rozpoczęto przebudowę fasady, skupiając się przede wszystkim na bogatym portalu. Świątynia stała się miejscem pochówku dożów i patrycjuszy weneckich. Znajduje się w niej również poliptyk G. Belliniego, obrazy P. Veronese i liczne nagrobki. Do kościoła przylega renesansowa fasada szpitala Scuola di S. Marco.

Kościół San Giorgio Maggiore

Kościół San Giorgio Maggiore został zbudowany na weneckiej wysepce San Giorgio w latach 1597 - 1610r. przez Simeone Sorellę według projektu Andrea Palladio. Prace projektowe trwały od 1560 do śmierci architekta w 1580, projekt fasady był ukończony już w 1566. Trzynawowe wnętrze wieńczy kopuła umieszczona na skrzyżowaniu nawy głównej i zakończonego absydami transeptu. Nawy przykryto sklepieniem kolebkowym. Nawę główną kończy wydłużone prezbiterium z oddzielonym kolumnami chórem. Widoczną z Piazzetta di San Marco białą fasadę budowli zdobią kompozytowe pókolumny umieszczone na wysokich bazach bramujące główne wejście. Pomiędzy nimi, w niszach, umieszczono posągi św. Jerzego i św. Stefana oraz dożów Wenecji.

Świątynia wzniesiona jest w formie bazyliki.

We wnętrzu kościołą znajdują się nagrobki dożów weneckich oraz obrazy mistrzów renesansu, m.in. Jacopo Tintoretto Ostatnia Wieczerza.

Wysoka dzwonnica została dobudowana w 1791 r.

Palazzo Venier dei Leoni

Pałac w Wenecji wg Projektu Lorenzo Boschetti. Budowę rozpoczęła w 1794 r. rodzina Venier, ale, z powodu kłopotów finansowych inwestora, nigdy nie została ona ukończona. Nazwa budynku, obok nazwiska pierwszych właścicieli, pochodzi od kamiennych figur lwów stojących na cokole jego fasady. Obok pałacu, jeden z nielicznych w Wenecji ogrodów. W 1949 r. Palazzo zakupiła amerykańska kolekcjonerka dzieł sztuki, Peggy Guggenheim. Dziś w pałacu mieści się muzeum Fundacji Solomona Guggenheima, gdzie można oglądać bogate zbiory dzieł sztuki współczesnej.

Pałac Dożów (Palazzo Ducale)

Zwany Palazzo Ducale, to wspaniała siedziba dożów i najwyższych organów władzy Republiki wyraża przepych i potęge a jednocześnie stanowi wspaniałe arcydzieło weneckiego gotyku. Placyk Św. Marka z widokiem na wyspę Św. Jerzego i potęgę Serenissimy, a jednocześnie stanowi najwybitniejsze arcydzieło gotyku weneckiego. Oryginalne wnętrza tworzą unikalną pinakotekę, gromadzącą wybitne dzieła najlepszych malarzy szkoły weneckiej, które zostały wykonane specjalnie dla tych pomieszczeń. Pierwszy zamek dożów powstał w 814 r., kiedy władze laguny przeniosły się z Malamocco na bardziej obronną wyspę Rialto, w obawie przed inwazja Karolingów. Miał on charakter twierdzy z wieżami i fosą. W ciągu następnych wieków był wielokrotnie niszczony przez pożary i odbudowywany.

Pałac Dożów pełnił doniosłą rolę w życiu publicznym Wenecji. To właśnie on był siedzibą kolejnych władców i rządów. Początkowo pełnił funkcje obronne, ale z czasem stał się obiektem reprezentacyjnym.
Trzeba pamiętać też o tym, iż po utracie niepodległości Pałac Dożów był siedzibą władz francuskich, a potem austriackich. W latach 1811 - 1904 w części pomieszczeń mieściła się biblioteka Marciana. Obecnie jest tu muzeum Museo dell'Opera. Zwiedzającym udostępniono również pomieszczenia pałacowe udekorowane freskami oraz Salę del Maggior Consiglio, gdzie znajduje się poczet 76 dożów weneckich. Jedno z miejsc zostało zasłonięte kirem. Uczyniono tak na pamiątkę doży Martina Faliera, ściętego w 1355 roku za spiskowanie przeciw republice.

Kanał Grande

Kanał Grande (Canal Grande) popularnie zwany Canalazzo, jest największą i najważniejszą arteria wodną Wenecji. Ma kształt odwróconej litery S. Przecina całe miasto dzieląc je na dwie części, połączone ze sobą mostami: Ponte degli Scalzi, Ponte di Rialto i Ponte del’Accademia. Z kanału głównego odchodzi 45 kanałów bocznych, zwanych rio. Długość Kanału ok. 4 km, szerokość od 30-70 m, średnia głębokość 5 m. Po obu stronach wynurza się z wody ponad 150 marmurowych pałaców, wzniesionych w wiekach od XII XVIII, głównie w stylu gotyku weneckiego, jak również renesansowym, barokowym, a najczęściej stanowiącym mieszankę kilku stylów. Stanowiły one reprezentacyjne siedziby bogatych rodów patrycjuszowskich, które ubiegały się o miejsce nad Kanałem i rywalizowały między sobą w wystawianiu coraz świetniejszych rezydencji, tworząc w ten sposób unikalną w świecie ulicę wodną o fantastycznym kształcie i bajkowej architekturze. Nad Kanałem umieszczano przedstawicielstwa handlowe i magazyny (jondachi) krajów utrzymujących stosunki z Republiką Wenecką, a wokół mostu Rialto skupiały się targowiska miejskie, zaopatrywane obficie w różnorodne towary, przywożone codziennie drogą morską.

Przed pałacami tkwią pale do cumowania gondoli i galer, niektóre z nich bardzo stare, malowane w pasy i ozdobione herbami szlacheckimi. Urok Kanału podkreślają liczne ogrody pełne zieleni i kwiatów, małe placyki z pięknymi fasadami kościołów oraz malownicze bazary z owocami i warzywami. Po Kanale kursują pasażerskie stateczki, gondole, motorówki i barki z towarami.

Most Rialto (Ponte di Rialto)

Most Rialto jest masywną i dostojną budowlą należącą do najbardziej charakterystycznych zabytków Wenecji. Most opiera się na jednym luku, który wznosi się 7,5 m nad lustrem wody. Prowadzą przezeń trzybiegowe schody, z których środkowe otoczone są sklepami złotniczymi i z pamiątkami. Ze szczytu roztacza się wspaniały widok na obie strony Kanału. Jest to najstarszy most wenecki. Przed nim istniał most drewniany, w części środkowej zwodzony, który zawalił się pod ciężarem zgromadzonego tłumu. Dzisiejszy most budowano w latach 1588-1591, ma 28 metrów dlugości.

Pałacyk Lwiątek(Piazzetta dei Leoncini )

Znajduje sie przed lewa, północna fasadą Bazyliki świętego Marka. Jego nazwa pochodzi od rzeźb 2 lwów wykonanych z czerwonego marmuru, dzieło G. Bonazzy z 1722 r. Pośrodku płacyku znajduje się studzienka z małymi fontannami na stopniach podstawy. W głębi pałac Patriarchy o eleganckiej fasadzie neoklasycznej z XIX w. Patriarcha przeprowadził się tu z S. Piętro di Castello w 1807 r., kiedy S.Marco stał się kościołem katedralnym Wenecji.

Ca' Rezzonico

Ca' Rezzonico jest to ostatni pałac zaprojektowany przez znanego architekta Baldassarre Longhenę (1598-1682r). Architektowi udało się doprowadzić budowę niestety tylko do pierwszego piętra. Po jego śmierci ukończył ją inny Włoski budowniczy Giorgio Massari (1686-1766). Obecnie mieści się tu Muzeum Sztuki Weneckiej XVIII w

Ca' Pesaro

Pałac Ca' Pesaro znajduje się w centrum Wenecji, Jego budowę rozpoczęto w 1628, gdy rodzina Pesaro zakupiła trzy położone obok siebie palazzi, i zleciła Baldessarre Longhena przygotowanie projektu nowego ogromnego budynku. Budowa trwała kilka lat z nieciekawym skutkiem bo śmiercią głównego architekta.
Dzieło Baldassarre Longheny (1598-1682), po jego śmierci ukończone przez Antonia Ga-spari (ok.1670-ok.1730). Mieści Muzeum Sztuki Orientu i Międzynarodową Galerię Sztuki Współczesnej.
W chwili śmierci architekta w 1682 pałac miał tylko jedną kondygnację, a jego budowę ostatecznie zakończono w 1710. Jest to jeden z największych budynków tego typu w mieście. Od 1902 w jego wnętrzach mieści się Muzeum Sztuki Współczesnej.

Palazzo Grassi

Jego budowę, na zlecenie bolońskiego rodu Grassi, rozpoczęto ok. roku 1748, prawdopodobnie wg projektu Giorgio Massari. W okresie, gdy budynek był własnością koncernu motoryzacyjnego FIAT w jego wnętrzach organizowano wystawy sztuki. W październiku 2004 roku został sprzedany miastu Wenecja, z przeznaczeniem na kasyno

Ca'd'Oro - Złoty dom

Ca' d'Oro w języku polskim nazywany Złoty Dom, to najwspanialszy pałac nad Kanałem Grandę zbudowany miedzy 1421-40, arcydzieło mistrzów weneckich i lombardzkich, wg proj. M. Ravertiego i braci Bon. Od typowej weneckiej budowli pałacowej różni się tym, że fasada jego jest niesymetryczna. Architektura gotycka zezwalała czasem na odstępstwa od symetrii, jeżeli te pozorne kaprysy uzasadnione były ogólnymi warunkami i celami budowy.

Pełen fantazji gotyk wenecki. Nazwa pochodzi od złoceń, które niegdyś zdobiły fasadę. Budynek 3-kondygnacyjny, ozdobiony portykiem i dwoma piętrami loggii o ażurowym wystroju, nadającym budowli niezwykłą lekkość. Szczyt wieńczy pełna wdzięku koronka z marmuru. Pałac został wzniesiony dla Marino Contariniego, prokuratora św. Marka. Dziś jest siedzibą Galerii Kranchetti.

Gran Teatro La Fenice

Gran Teatro La Fenice - budynek teatru wzniesiony został według projektu Gianantonio Selvy. Otwarcie tak zwanego La Fenice nastąpiło 16 maja 1792 roku. Pierwszą operą wystawioną w tym teatrze była opera I giuochi d'Agrigento Giovanniego Paisiello. Do dnia dzisiejszego teatr już dwa razy został zniszczony przez pożar, w 1836 i w 1996 roku. Mimo to teatr cieszy się niezwykle wielką popularnością nie tylko we Włoszech ale też na całym świecie. wielu muzyków i kompozytorów pisało swoje dzieła z myślą o wystawieniu ich w La Fenice.

Biblioteka Sansovina

Libreria Sansoviniana zwana również Biblioteką Starą (Libreria Vecchia). Stoi frontem do Pałacu Dożów, po drugiej stronie Piazzetty. Ta pełna wdzięku, elegancji i harmonii budowla stanowi wybitne dzieło J.Sansovina. Prace rozpoczęte w 1536 r. zostały zakończone przez V.Scamozziego w 1588 r. Architektura pałacu powtarza tradycyjny motyw wenecki portyku i loggii, rozwiązany w stylu późnego renesansu. Pierwszą kondygnację tworzy portyk o półkolumnach doryckich, wspartych o filary, a wzniesiona nad nim loggia, otoczona balustradą na półkolumnach jońskich. Nad loggią umieszczony jest piękny, bogato rzeźbiony fryz. Całość wieńczy attyka z balustradą, ozdobiona posągami i narożnymi obeliskami.

Budynek Prokuracji Starej(Procuratie Vecchie)

Budynek Prokuracji Starej mieści się po północnej stronie Placu Św. Marka. To właśnie tu zostali przeniesieni Prokuratorzy, którzy byli po doży najważniejszymi osobami we władzach Wenecji.
Obiekt istniał już w XII wieku, za panowania doży Sebastiana Ziani. Do jego przebudowy doszło ok. 1500 roku. Niestety już 12 lat później budynek uległ spaleniu. Ostatecznie jego zrekonstruowanie powierzono Bartolomeo Boun. Prace budowlano - architektoniczne zakończył Jacopo Sansovino ok. 1532 r.

Budynek Prokuracji Nowej (Procuratie Nuove)

Budynek Prokuracji Nowej znajduje się w południowej części Placu Św. Marka. Powstał pod koniec lat 20. XVI wieku według projektu Vincenzo Scamozzi'ego.
Jego klasycystyczna bryła wzoruje się na budynku Prokuracji Starej. Początkowo mieściły się w nim pomieszczenia dla prokuratorów, z czasem stały się siedzibą gubernatora napoleońskiego, a później austriackiego. Po zjednoczeniu Włoch w Prokuracji Nowej zamieszkiwali kolejni królowie. Obecnie są to apartamenty prezydenckie. Znajdują się tu również pomieszczenia muzealne.
W budynku znajduje się także najstarsza kawiarnia Wenecji - Vaffe Florian. Istnieje od 29 grudnia 1720 roku.

Synagoga Hiszpańska

Synagoga Hiszpańska - budowla pochodzi z połowy XVI wieku, powstała z inicjatywy Żydów wygnanych z Półwyspu Iberyjskiego w XV wieku. Budynek składa się z czterech pięter, powstał z żółtego kamienia, co nadaje mu charakterystyczny wygląd. We wnętrzu znajdują się trzy ogromne żyrandole oraz drewniany, rzeźbiony sufit. Na ścianie wschodniej znajduje się bardzo bogato zdobiony Aron ha-kodesz, czyli szafa ołtarzowa zwieńczona tablicami Dekalogu, a na środku sali głównej teba, czyli podwyższone miejsce stawiane w centrum synagogi, przeznaczone dla wykładającego i czytającego Torę. Synagoga ta jest jedną z dwóch czynnych świątyń żydowskich w mieście.

Stare więzienie

W Prigioni Vecchie zachowane są ponure cele, przeznaczone dla kryminalistów i więźniów politycznych. W jednej z nich Byron spędził dobrowolnie noc, aby poznać przeżycia skazanych na przebywanie w tym miejscu. Do Starego Więzienia prowadzą w dół wąskie schodki. Cele więzienne znajdowały się również w Pałacu Dożów; najstraszliwsze mieściły się pod jego ołowianym dachem (piombi), gdzie więźniowie umierali z żaru i głęboko pod ziemią, w tzw. studniach. W Sali Rejestrów (Sali delio Scrigno) znajduje się szkatuła, w której przechowywano spisy patrycjuszy (Libro d'Oro) i mieszczan (Libro d' Argento).
Wyjście z Pałacu przez Bramę Pszenną (Porta del Frumento), prowadząca na Molo.