PERŁY „ŁZY OCEANU”.
W starożytnym Rzymie ceniono je tak bardzo, że wolno je było nosić wyłącznie przedstawicielom najwyższych warstw społecznych. Pliniusz Starszy, przyrodnik i filozof z I wieku n.e., wychwalał je jako „najprzedniejszy towar świata”. A gdy Jezus chciał zobrazować wielkie znaczenie Królestwa niebios, opowiedział przypowieść o „jednej perle” — tak drogocennej, że wędrowny kupiec poszukujący szlachetnych pereł „natychmiast sprzedał wszystko, co miał, i ją kupił”
Te prawdziwe skarby oceanicznych głębin nie bez racji
były nazywane morskimi
diamentami lub „Queen Gems” – czyli królewskimi klejnotami. Od wieków są obiektem pożądania i
niepohamowanej chęci posiadania. Przekazy historyczne dowodzą, że od ponad 8000 lat
szokują swą niepowtarzalnością i pięknem pełnym naturalnej
harmonii.
W grobach z rejonu Zatoki Perskiej sprzed około 6000 lat znaleziono pojedyncze perły. Archeolodzy uważają, że były one wkładane do dłoni zmarłego, jako talizman chroniący przed złymi mocami. Podobnie postępowali starożytni Egipcjanie. W pochówkach wysokich urzędników i kapłanów również znajdujemy te cenne kamienie.
W grobach z rejonu Zatoki Perskiej sprzed około 6000 lat znaleziono pojedyncze perły. Archeolodzy uważają, że były one wkładane do dłoni zmarłego, jako talizman chroniący przed złymi mocami. Podobnie postępowali starożytni Egipcjanie. W pochówkach wysokich urzędników i kapłanów również znajdujemy te cenne kamienie.
Starożytni Rzymianie łączyli perły ze szmaragdami lub chalcedonem oprawiając następnie w złoto i traktowali,
jako symbol wyjątkowej zamożności. Rzymianki spały z nimi, aby zaraz po przebudzeniu przypominały im o ich
bogactwie. Niektórzy historycy twierdzą, że Rzymianie byli rozkochani w perłach do tego stopnia, że Juliusz Cezar najechał Brytanię w 55 roku p.n.e. tylko po to, aby zdobyć słodkowodne perły. Wydaje się, że są to przypuszczenia
przesadzone, ale faktem jest, iż władcy Rzymu poszukiwali szczególnie dużych i okazałych egzemplarzy.
Pliniusz, pierwszy gemmolog świata, wspomina o dwóch perłach „nadzwyczajnej urody” wycenionych na 60 mln sestercji, albo 1 875 000 uncji czystego srebra.
Powszechnie znana jest też historia Kalliguli, który po obwołaniu swojego rumaka konsulem, nakazał przyozdobić go sznurami pereł. Wyjątkowym szacunkiem darzyli „łzy oceanu” starożytni Grecy traktując, jako symbol niezrównanego piękna.
Dla Persów były magicznym kamieniem, poświęconym księżycowi. Najstarszy fragment biżuterii perłowej znaleziono właśnie w sarkofagu perskiej księżniczki, która zmarła około 520 roku p.n.e.
Pliniusz, pierwszy gemmolog świata, wspomina o dwóch perłach „nadzwyczajnej urody” wycenionych na 60 mln sestercji, albo 1 875 000 uncji czystego srebra.
Powszechnie znana jest też historia Kalliguli, który po obwołaniu swojego rumaka konsulem, nakazał przyozdobić go sznurami pereł. Wyjątkowym szacunkiem darzyli „łzy oceanu” starożytni Grecy traktując, jako symbol niezrównanego piękna.
Dla Persów były magicznym kamieniem, poświęconym księżycowi. Najstarszy fragment biżuterii perłowej znaleziono właśnie w sarkofagu perskiej księżniczki, która zmarła około 520 roku p.n.e.
W Chinach naturalna, czarna perła była utożsamiana z charakterystycznymi smokami i symbolizowała nadzwyczajną mądrość i roztropność.W Mezoameryce, zarówno Inkowie, jak i Aztekowie wysoko cenili perły dla ich piękna i „władz magicznych”. Hiszpańscy odkrywcy Nowego Świata ujrzą je w bransoletach, napierśnikach i diademach, noszonych przez Indian.
Warto dodać, że Europa doceni piękno oceanicznych klejnotów dopiero po roku 1492, czyli dotarciu
flotylli Krzysztofa Kolumba do Karaibów. Admirała Oceanu urzeknie wtedy wenezuelska Atlantic Pearl Oyster –
Pinctada imbricata, którą podaruje królowej Izabeli.
Od tego momentu rozpoczną się „perłowe żniwa”. Hiszpanie skoncentrują wysiłki w Ameryce Środkowej, Południowej i wzdłuż wybrzeży wysp karaibskich, zmuszając krajowców do intensywnych połowów. Z czasem, kolonizatorzy angielscy i francuscy opanują atlantyckie wybrzeża Ameryki Północnej i dalej zawędrują w głąb kontynentu. Tam,
w Ohio i dorzeczach Tennessee natrafią na siedliska pereł słodkowodnych. Galeony przywiozą do Starego Świata takie ilości naturalnych pereł, że Ameryka zyska nazwę – „Ziemia Pereł”.
Dokładnie nie wiemy – kto i kiedy zwrócił uwagę na ten przedziwny
twór natury, jakim są „owoce ” perłopławów. George Frederick Kunz w napisanej w 1908 roku – „Pearl
Book” stwierdza, że musieli to być tubylcy, którzy u wybrzeży Indii wyłowili perłodajne ostrygi, aby posilić się ich mięsem. Samo pochodzenie pereł obrosło niesamowitymi legendami. Starożytny Egipt łączył je z Izis – boginią życia i uzdrawiania. Mitologia grecka wplotła w historie o
bogini Afrodycie, której miały być „łzami radości” zrzuconymi na ziemię. Według tradycji polinezyjskiej są prezentem boga wojny – Oro, który zszedł z firmamentu i
obdarzył nimi ludzi.
Arabska legenda głosi, że perły zrodziły się z kropelek rosy napełnionych światłem księżyca, a potem połkniętych przez ostrygi. Dla Indian prekolumbijskich były łzami ich bogów. W średniowiecznej
Europie utożsamiano je z łzami aniołów, co miało im nadać nadprzyrodzoną moc i zapewniać noszącym je ludziom ochronę od niebezpieczeństw. Może dlatego średniowieczni rycerze zabierali je przed wyruszeniem na pole
bitwy.
Wreszcie, znajdujemy barwną opowieść mieszkańców Sri Lanki. Oto, po wypędzeniu Adama i Ewy z Raju, oboje Prarodzice usiedli i przejęci żałością zaczęli płakać. Ich łzy utworzyły jezioro, w którym narodziły się pierwsze perły. Różowe ? pochodziły od łez Ewy, zaś czarne przypisano Adamowi. Widać, że perły i łzy nierozerwalnie występują obok siebie w najróżniejszych kulturach. Czy można się więc dziwić, że i my nazywamy te wspaniałe klejnoty – „łzami oceanu”?
Wreszcie, znajdujemy barwną opowieść mieszkańców Sri Lanki. Oto, po wypędzeniu Adama i Ewy z Raju, oboje Prarodzice usiedli i przejęci żałością zaczęli płakać. Ich łzy utworzyły jezioro, w którym narodziły się pierwsze perły. Różowe ? pochodziły od łez Ewy, zaś czarne przypisano Adamowi. Widać, że perły i łzy nierozerwalnie występują obok siebie w najróżniejszych kulturach. Czy można się więc dziwić, że i my nazywamy te wspaniałe klejnoty – „łzami oceanu”?
Półperły – nie mają wartości jubilerskiej, jednak cieszą oko
konchologa.
Stare obrazy świadczą o upodobaniu minionych pokoleń do traktowania pereł, jako ozdób arystokratycznych. Stąd, po dziś dzień spogląda na nas Kleopatra
z „boskim” majestatem podkreślonym naszyjnikami z najdoskonalszych, sferycznych pereł.
Maria Antonina, żona Ludwika XVI nigdy nie rozstawała się z tymi klejnotami. Prawdziwa znawczyni rzemiosła jubilerskiego – królowa Elżbieta I dbała nawet o to, aby jej pies nosił obrożę wysadzaną błyszczącą „nacre”.
Misternie dobrane kolczyki, bransolety i wisiorki podkre Misternie dobrane kolczyki, bransolety i wisiorki podkreślały urodę Barbary Radziwiłłówny, nieszczęśliwej żony Zygmunta Augusta. Perły cenił i bardzo chętnie się z nimi portretował car Piotr Wielki. Tradycja rosyjska nakazywała łączyć je z bogatymi haftami. Spotykame je też w kunsztownych cerkiewnych ornatach i płaszczenicach.
Maria Antonina, żona Ludwika XVI nigdy nie rozstawała się z tymi klejnotami. Prawdziwa znawczyni rzemiosła jubilerskiego – królowa Elżbieta I dbała nawet o to, aby jej pies nosił obrożę wysadzaną błyszczącą „nacre”.
Misternie dobrane kolczyki, bransolety i wisiorki podkre Misternie dobrane kolczyki, bransolety i wisiorki podkreślały urodę Barbary Radziwiłłówny, nieszczęśliwej żony Zygmunta Augusta. Perły cenił i bardzo chętnie się z nimi portretował car Piotr Wielki. Tradycja rosyjska nakazywała łączyć je z bogatymi haftami. Spotykame je też w kunsztownych cerkiewnych ornatach i płaszczenicach.
Perły kojarzyły się zawsze z tworem harmonijnym i doskonałym w kształcie i wewnętrznej strukturze. Stąd były i są materiałem rzemieślniczym dla najlepszych złotników. Spod ich ręki wychodzą prawdziwe arcydzieła. Do najbardziej znanych należą:
· „Zapinka Afrodyty” z 300 roku p.n.e., jedno z najstarszych dzieł sztuki jubilerskiej z użyciem perły „gruszkowatej”, odnalezione w Sanktuarium Afrodyty na Cyprze.
· „Loch Buy Brooch”– brosza, będąca połączeniem pereł i kamieni szlachetnych osadzonych w srebrnej oprawie. Klejnot wykonano w Szkocji ok.1500 roku, obecnie wystawiany w British Museum.
· „Korona perłowa” – efektowna brosza w kształcie korony, wysadzana dodatkowo ametystami i chryzoberylami. Zamówiona w 1843 roku przez księcia Alberta, jako prezent dla królowej Wiktorii.
· „Chrysanthemum Brooch” – brosza w kształcie kwiatu chryzantemy, dzieło „Tiffany and Company” z 1904 roku. Wykorzystano w niej perły „dog tooth pearls” z dorzecza Mississippi. Uzupełnieniem wyrobu są nieskazitelne brylanty.
Co ciekawe, sama macica perłowa nie była tylko wykorzystywana w rzemiośle artystycznym. W 1887 roku John Frederick Boepple zacznie z niej produkować… guziki. Koncern z miasta Muscatine w stanie Iowa zaspokoi w 1905 roku – 40% światowego zapotrzebowania na ten produkt – wytwarzając 1,5 mld sztuk guzików.
Perły pęcherzykowe –
zrośnięte z wewnętrzną warstwą skorupy perłopława hodowlanego.
I pomyśleć, że jeszcze kilka wieków wcześniej „mother of pearl” była tak cenna, iż wynaleziono essencję perłową, nazywaną też essencją wschodnią. Była to substancja o srebrnym blasku imitującym barwy i połysk naturalnej macicy
perłowej. Używano jej do
powlekania paciorków, tworząc substytuty cennych pereł, ale przede wszystkim miała zastosowanie przy pokrywaniu dużych powierzchni. Essencję otrzymywano z łusek ryb, najczęściej uklei, wykorzystując zawartą w nich gwaninę, która po odpowiednim przetworzeniu dawała pożądaną barwę i połysk. Warto dodać, że produkcja essencji
wschodniej była bardzo nieefektywna. Dla otrzymania 1 kilograma tego produktu
trzeba było zużyć około 40 ton uklei.
Inna ciekawostka dotyczy londyńskich „Pearly kings
and queens”, czyli swoistego klubu, którego członkowie nosili ubrania z ponaszywanymi perłowymi cekinami. Układały się one w efektowne wzory
i ornamenty, pokrywając prawie całą odzież. Pierwszym „perłowym królem” był w 1880 roku – Henry Craft. Po nim godność tą piastowało jeszcze około 300 osób, aż do wygaśnięcia tradycji, która sięgała czasów inwazji Rzymian,
kiedy to rdzenni Brytyjczycy nosili stroje pokryte muszlami.
Z punktu widzenia biologii mięczaków okazuje się, że przedmiot ludzkiej
fascynacji jest dla ostrygi prawdziwym utrapieniem i dosłownie ciałem obcym w jej wnętrzu. Jeśli między muszlę i płaszcz mięczaka dostanie się ziarenko piasku lub
drobniutki pasożyt, organizm broni się, otaczając je tą samą substancją, która wyściela muszlę. W efekcie tego swoistego mechanizmu obronnego powstaje pierwotna
perła. Substancja perłowa przyrastając, otacza koncentrycznie
tak zwany ośrodek perły. Jeśli perła pierwotna powstaje między płaszczem zwierzęcia a jego muszlą zrastając się z nią ściśle – powstają półperły, zwane też pęcherzykowymi. Ta dość pospolita odmiana, półkulistych i przyrośniętych do wewnętrznej powierzchni muszli pereł nie ma wielkiej wartości jubilerskiej i handlowej. Ceni się natomiast ich walory dekoracyjne. Jeżeli perła pierwotna zagłębia się wraz z komórkami nabłonka w ciało mięczaka, tworzy woreczek
perłotwórczy – wydzielający substancję perłową. Wtedy też w obrębie tego woreczka
powstaje perła wolna, znana lepiej – jako perła właściwa.
Z obserwacji wynika, że niemal wszystkie mięczaki mogą tworzyć perły. Dlaczego więc najbardziej cenione są te, które produkują perłopławy? Zasadnicze znaczenie ma tutaj osiadły tryb życia tych małży, jak również brak umiejętności wysunięcia ciała z połówek muszli. Uniemożliwia to tym samym przypadkowe, mechaniczne pozbycie się obcego ciała. Może się więc teoretycznie zdarzyć, że jajo lub piasek będące zaczynem perły, będą otaczane bez przerwy substancją perłową i mogą tkwić w jej wnętrzu do końca życia jej właściciela. Poza tym wewnętrzna część muszli perłopławów wyścielona jest delikatnymi, wapiennymi płytkami, ułożonymi równolegle do powierzchni skorupy. Tworzą one macicę perłową. Inne małże, także posiadają zdolność tworzenia tej unikatowej i drogocennej warstwy, ale ta, którą dysponują perłopławy charakteryzuje się najpiękniejszymi kolorami i pożądanym blaskiem. Grubość jej jest także o wiele większa niż u innych małżów, co przekłada się na wielkość i harmonijny kształt produkowanych pereł.
Z obserwacji wynika, że niemal wszystkie mięczaki mogą tworzyć perły. Dlaczego więc najbardziej cenione są te, które produkują perłopławy? Zasadnicze znaczenie ma tutaj osiadły tryb życia tych małży, jak również brak umiejętności wysunięcia ciała z połówek muszli. Uniemożliwia to tym samym przypadkowe, mechaniczne pozbycie się obcego ciała. Może się więc teoretycznie zdarzyć, że jajo lub piasek będące zaczynem perły, będą otaczane bez przerwy substancją perłową i mogą tkwić w jej wnętrzu do końca życia jej właściciela. Poza tym wewnętrzna część muszli perłopławów wyścielona jest delikatnymi, wapiennymi płytkami, ułożonymi równolegle do powierzchni skorupy. Tworzą one macicę perłową. Inne małże, także posiadają zdolność tworzenia tej unikatowej i drogocennej warstwy, ale ta, którą dysponują perłopławy charakteryzuje się najpiękniejszymi kolorami i pożądanym blaskiem. Grubość jej jest także o wiele większa niż u innych małżów, co przekłada się na wielkość i harmonijny kształt produkowanych pereł.
Perłopławy zamieszkują morza ciepłe i bardzo ciepłe. Ich muszle o prostym zawiasowym brzegu tkwią całymi ławicami, przyczepione
bisiorem do podłoża. Występują do 30 metrów głębokości, osiągając maksymalną średnicę około 30 cm i wagę do 10 kg. Przypuszcza się, że mogą dożywać kilkudziesięciu lat, nosząc wtedy w sobie najbardziej wartościowe perły. Podstawowym sposobem zdobywania pereł było pozyskiwanie ich z środowisk naturalnych.
Historycznie znane i cenione akweny to – Morze Czerwone, Zatoka Perska, wybrzeża Cejlonu, Australii,
oraz wody wokół niektórych wysp Oceanu Indyjskiego, Karaibów, Archipelagu
Malajskiego i Wysp Japonii. To właśnie w Japonii znane były nurkujące nago kobiety – amas, które potrafiły bez aparatów
tlenowych zejść na głębokość około 15 metrów, wstrzymując oddech na czas znacznie przekraczający 3 minuty. Szukanie
ostryg na „chybił-trafił” było bardzo mało wydajne. Szacuje się, żę zaledwie 1 na 1000 zawierała wartościową perłę. Do tego dochodziło jeszcze znaczne przetrzebienie naturalnych siedlisk perłopławów, co pociągało za sobą niekontrolowany
wzrost cen pereł.
Właśnie wtedy przypomniano sobie o chińskim wynalazku sprzed około 800 lat. Sekret polegał na wprowadzeniu do wnętrza perłoródek słodkowodnych – Margaritifera margaritifera małych glinianych
kuleczek. Po około roku były one dokładnie pokryte masą perłową. Z czasem Chińczycy do wnętrza skójek inplantowali małe figurki Buddy, które po roku można było wyjąć i traktować jako talizmany.
W 1900 roku, Japończyk – Kokichi Mikimoto opracował metodę sztucznego pobudzania Pinctada martensi do wytwarzania pereł, którą później zastosowano na szeroką skalę w hodowlach. Metoda polegała na wprowadzeniu pod nabłonek płaszcza ziarenka macicy perłowej, jako ośrodka perły. Tworzenie pereł trwa wtedy około 10 lat. Po tym czasie okazy są duże, z równomiernie ukształtowaną powierzchnią. Przyjmuje się jednak, że do masowej produkcji biżuterii można już użyć 5-cio,a nawet 3 letnich pereł. Warto pamiętać, że metodę sztucznej hodowli pereł opracowali też – Tokichi Nishikawa oraz Tatshei Mise, którzy nawet próbowali zaistnieć na „rynku perłowym” zakładając wspólną firmę. Wtedy Mikimoto zaczął bezprecedensową promocję swojego patentu. Wreszcie, wykupił prawa do metody Mise-Nishikawa stając się absolutnym „królem” hodowlanych pereł.
W 1900 roku, Japończyk – Kokichi Mikimoto opracował metodę sztucznego pobudzania Pinctada martensi do wytwarzania pereł, którą później zastosowano na szeroką skalę w hodowlach. Metoda polegała na wprowadzeniu pod nabłonek płaszcza ziarenka macicy perłowej, jako ośrodka perły. Tworzenie pereł trwa wtedy około 10 lat. Po tym czasie okazy są duże, z równomiernie ukształtowaną powierzchnią. Przyjmuje się jednak, że do masowej produkcji biżuterii można już użyć 5-cio,a nawet 3 letnich pereł. Warto pamiętać, że metodę sztucznej hodowli pereł opracowali też – Tokichi Nishikawa oraz Tatshei Mise, którzy nawet próbowali zaistnieć na „rynku perłowym” zakładając wspólną firmę. Wtedy Mikimoto zaczął bezprecedensową promocję swojego patentu. Wreszcie, wykupił prawa do metody Mise-Nishikawa stając się absolutnym „królem” hodowlanych pereł.
Pleuroploca gigantea
/Kiener,1840/ – 467 mm. Ten florydzki olbrzym bardzo rzadko produkuje owalne,
czerwonawe perły. Muszle pokrywa najczęściej kasztanowe periostrakum.
Hodowlane perły nie różnią się zewnętrznie od pereł naturalnych. Znawcy z łatwością odróżniają jedne od drugich, dzięki zastosowaniu promieni rentgenowskich. Po przejściu promieniowania przenikliwego przez perłę hodowlaną dokładnie widać implantowane jądro. Stanowi ono od 75 – 90% objętości perły.
Po kilkunastu latach zapał Mikimoto został sowicie nagrodzony. Jego hodowle stały się zalążkiem wielkiego koncernu przynoszącego krociowe zyski. Oceanolodzy zaobserwują natomiast odrodzenie kolonii perłodajnych ostryg w naturalnych siedliskach. Obecnie, perły hodowlane dominują w rzemiośle artystycznym i sztuce jubilerskiej.
Perły tworzą się w małżach słonowodnych, niektórych małżach słodkowodnych, sporadycznie również w ślimakach. Najczęściej stanowią reakcję na ciało obce, które wniknęło między muszlę małża a jego płaszcz lub do wnętrza płaszcza.
W XIII wieku w Chinach odkryto, że perły można hodować, umieszczając w muszli ciało obce np. ziarenko piasku. Małż broni się, odkładając wokół niego kolejne cieniutkie warstwy masy perłowej, którą wyścielona jest od wewnątrz muszla. Po kilku latach powstaje drogocenna lśniąca perła. Produkcją pereł hodowanych na dużą skalę zajęli się Japończycy na przełomie XIX i XX w.
Już w 1761 r. szwedzki przyrodnik Karol Linneusz hodował małże słodkowodne dla ich okrągłych pereł.
W XVI i XVII wieku znaczący ośrodek połowu pereł słodkowodnych istniał na Dolnym Śląsku - pozyskiwany materiał pochodził z sudeckich populacji małża perłoródki rzecznej, gatunku obecnie wymarłego na terenie Polski.
Miejsca występowania:
• Zatoka Perska – perły różowe i białokremowe; zwykle drobne od 12 granów. Najważniejszy obszar eksploatacji pereł, pochodzi z niego 7/8 produkcji światowej. Ławice rozciągają się wzdłuż całego Półwyspu Arabskiego, lecz najważniejsze są w Zatoce Perskiej u wybrzeży wysp Bahrajn. Warunki połowów są w tym rejonie bardzo trudne i niebezpieczne.
• Zatoka Mannar (między Indiami i Cejlonem) – perły białokremowe o pięknym niebieskim, zielonym lub fioletowym "overtonie". Połowy pereł odbywają się pod kontrolą inspektorów rządowych, którzy regulują wydobycie perłopławów, by nie dopuścić do ich rabunkowej gospodarki.
• wybrzeża Morza Czerwonego – perły białe i białokremowe
• wybrzeża Madagaskaru, Birmy, Filipin, północnej Australii – perły srebrzystobiałe i srebrzystożółtawe, szczególnie duże. Ławice ciągną się wzdłuż południowych i północno-zachodnich wybrzeży Przylądka Jork do Zatoki Shark i wzdłuż północno-wschodnich wybrzeży Queenslandu. Większe dochody pochodzą jednak nie ze sprzedaży pereł, lecz masy perłowej.
• wybrzeża Haiti – perły okrągłe, duże o masie do 7100 granów białe i słabym "overtonie" oraz żółte, szare i czarne.
• wybrzeża Florydy – główny obszar połowu pereł czarnych; także żółtych, zielonkawych i niebieskich.
• wody przybrzeżne Ameryki Środkowej – Meksyk i Panama – perły drobne, małowartościowe i północne wybrzeża Ameryki Południowej.
• wybrzeża Japonii – kilka niewielkich miejsc połowu prawdziwych pereł, białych z lekkim zielonkawym zabarwieniem; światowy potentat w produkcji pereł hodowanych.
Jak cenne są czarne perły ?
Czarne perły południowego Pacyfiku należą do najrzadszych, a więc i najcenniejszych pereł. Choć zwane są czarnymi, w rzeczywistości skrzą się bogactwem intensywnych odcieni — od srebrzystej bieli po smolistą czerń. Bywają też różowe, złote, brązowe, miedziane, niektóre mienią się zielonkawo, niebieskawo, purpurowo, a inne połyskują rozmaitymi tonami szarości. Spotyka się również zestawienia barw, na przykład różu ze szkarłatem, zieleni ze złotem, zieleni z czernią, błękitu z czernią i fioletu z czernią.
Lecz o wartości perły niekoniecznie stanowi ten czy inny kolor. Szczególne znaczenie przypisuje się jednolitości barwy. Inne czynniki podnoszące cenę pereł to ich rozmiary, kształty, faktura i połysk.
TO KILKA PODSTAWOWYCH RÓŻNIC MIĘDZY PERŁAMI NATURALNYMI A HODOWLANYMI
Perły naturalne
· W perle naturalnej wszystkie warstwy dookoła jądra układają się koncentrycznie (jak okręgi współśrodkowe).
· Jądro jest ciemniejsze od warstw zewnętrznych – badanie przeprowadza się lupą lub mikroskopem poprzez wgląd do przewierconego w perle kanalika.
· Powierzchnia perły jest gładka.
· Gęstość jest niższa niż u hodowlanych.
· Po przepuszczeniu przez perłę promieni Roentgena z każdej strony (można stosować do pereł całych i przewierconych) obraz jest sześciobokiem utworzonym z czarnych punktów. Różnica między obrazami powstaje w wyniku różnego rozszczepienia przechodzących promieni (krystaliczna struktura płytek aragonitowych).
· Badając perłę nowszą metodą rentgenowską przy oświetlaniu naturalnej perły powstaje jasna plama. Jest to metoda, przy której jakakolwiek pomyłka jest wykluczona; jest niezwykle szybka (badanie trwa około 1 minuty). Stosuje się ją do badania sznurów pereł.
· Podczas badania pereł metodą luminescencji pod wpływem dalekiego i bliskiego UV, perły naturalne wykazują świecenie niebieskie, żółtawe, zielonkawe i różowawe, zaś perły słodkowodne wykazują zawsze barwne świecenie.
· Perły naturalne rzucone na szklaną płytę z wysokości 70 cm odbijają się od niej na wysokość 30 –40 cm.
· Dzięki pewnej przezroczystości powierzchniowej warstwy perły powstają na niej zjawiska optyczne, które wywołują połysk i grę barw. Najpiękniejszy połysk mają te perły, których warstwa powierzchniowa jest utworzona tylko z masy perłowej. W perłach, w których pod powierzchnią nagromadziła się konchiolina, połysk jest słabszy i bardziej matowy.
Pekin-wytwornia.bizuterii.perel
Perły – wytwory małż (głównie perłopławów z rodzajów Pteria i Pinctada), rzadko ślimaków. Zbudowane są z tej samej substancji co wewnętrzna strona muszli (masa perłowa), której głównymi składnikami są węglan wapnia (w postaci aragonitu) i rogowata substancja białkowa (konchiolina), która spaja mikrokryształy skupione koncentrycznie wokół jądra. Perły powstają najczęściej w wyniku reakcji organizmu na ciało obce, które przedostało się do muszli. W jubilerstwie perły definiuje się jako „produkty naturalne pochodzenia organicznego, powstałe w płaszczu muszli perłopławów perłorodnych lub innych mięczaków”
Pochodzenie nazwy "perła" nie jest pewne, być może zostało zapożyczone od gatunku małża (łac. perna) lub kulistego kształtu (łac. sphaerula).
Połysk pereł określa się opisowo od bardzo błyszczącego (najbardziej pożądany) przez błyszczący aż do matowego.
Właściwości:
• Chemiczne - wapń + węglan + substancja organiczna + woda.
• Układ krystalograficzny - mikrokrystaliczne (rombowe).
• Twardość - 2,5–4,5 według skali Mohsa
• Gęstość - 2,60–2,85 w g/cm³
Perły hodowlane
· W perle hodowanej sztucznie jądro jest duże i składa się z warstewek masy perłowej prawie równoległych, a tylko nieliczne warstwy na zewnątrz są koncentryczne.
· Jądro jest jaśniejsze od warstw zewnętrznych – gdy w przewiercony kanalik wprowadzi się silny promień światła (i zbada endoskopem) na powierzchni perły, w miejscu przebicia, powstaje plamka świetlna. Jest to spowodowane tym, że światło przebiega równolegle wzdłuż warstewek sztucznego jądra. Takie zjawisko nie powstaje w przypadku perły naturalnej.
· Na powierzchni pereł hodowlanych można zaobserwować małe, brodawkowate i niekiedy ostro zaostrzone nabrzmienie. Jest to blizna po szwie powstałym przy zszywaniu sztucznego woreczka perłowego, na którym równomiernie osadza się masa perłowa.
· Gęstość jest wysoka i wynosi ponad 2,73.
· Po przepuszczeniu przez perłę promieni Roentgena (można stosować do pereł całych i przewierconych) obraz jest czworobokiem utworzonym z czarnych punktów.
· Badając perłę nowszą metodą rentgenowską przy oświetlaniu hodowanej perły powstaje plama, której środek (odpowiadający jądru) jest jasny i odcina się wyraźnie od zewnętrznych części. Między jaśniejszą i ciemniejszą częścią plamy przebiega czarna linia graniczna.
· Podczas badania metodą luminescencji perły hodowlane wykazują świecenie tylko jądra (zbudowanego ze słodkowodnej masy perłowej). Świecenie to ma odcienie żółtawe, a w promieniach rentgenowskich zielonkawe. Jeśli osłonka jest grubsza, zjawisko to może nie wystąpić.
· Perły hodowlane rzucone na szklaną płytę z wysokości 70 cm odbijają się od niej wyżej niż naturalne (ponad 30 –40 cm).
· Perły hodowlane nie mają tak pięknego połysku jak perły prawdziwe.
Najbardziej znane typy słonowodnych pereł to:
Po kilkunastu latach zapał Mikimoto został sowicie nagrodzony. Jego hodowle stały się zalążkiem wielkiego koncernu przynoszącego krociowe zyski. Oceanolodzy zaobserwują natomiast odrodzenie kolonii perłodajnych ostryg w naturalnych siedliskach. Obecnie, perły hodowlane dominują w rzemiośle artystycznym i sztuce jubilerskiej.
Perły tworzą się w małżach słonowodnych, niektórych małżach słodkowodnych, sporadycznie również w ślimakach. Najczęściej stanowią reakcję na ciało obce, które wniknęło między muszlę małża a jego płaszcz lub do wnętrza płaszcza.
W XIII wieku w Chinach odkryto, że perły można hodować, umieszczając w muszli ciało obce np. ziarenko piasku. Małż broni się, odkładając wokół niego kolejne cieniutkie warstwy masy perłowej, którą wyścielona jest od wewnątrz muszla. Po kilku latach powstaje drogocenna lśniąca perła. Produkcją pereł hodowanych na dużą skalę zajęli się Japończycy na przełomie XIX i XX w.
Już w 1761 r. szwedzki przyrodnik Karol Linneusz hodował małże słodkowodne dla ich okrągłych pereł.
W XVI i XVII wieku znaczący ośrodek połowu pereł słodkowodnych istniał na Dolnym Śląsku - pozyskiwany materiał pochodził z sudeckich populacji małża perłoródki rzecznej, gatunku obecnie wymarłego na terenie Polski.
Miejsca występowania:
• Zatoka Perska – perły różowe i białokremowe; zwykle drobne od 12 granów. Najważniejszy obszar eksploatacji pereł, pochodzi z niego 7/8 produkcji światowej. Ławice rozciągają się wzdłuż całego Półwyspu Arabskiego, lecz najważniejsze są w Zatoce Perskiej u wybrzeży wysp Bahrajn. Warunki połowów są w tym rejonie bardzo trudne i niebezpieczne.
• Zatoka Mannar (między Indiami i Cejlonem) – perły białokremowe o pięknym niebieskim, zielonym lub fioletowym "overtonie". Połowy pereł odbywają się pod kontrolą inspektorów rządowych, którzy regulują wydobycie perłopławów, by nie dopuścić do ich rabunkowej gospodarki.
• wybrzeża Morza Czerwonego – perły białe i białokremowe
• wybrzeża Madagaskaru, Birmy, Filipin, północnej Australii – perły srebrzystobiałe i srebrzystożółtawe, szczególnie duże. Ławice ciągną się wzdłuż południowych i północno-zachodnich wybrzeży Przylądka Jork do Zatoki Shark i wzdłuż północno-wschodnich wybrzeży Queenslandu. Większe dochody pochodzą jednak nie ze sprzedaży pereł, lecz masy perłowej.
• wybrzeża Haiti – perły okrągłe, duże o masie do 7100 granów białe i słabym "overtonie" oraz żółte, szare i czarne.
• wybrzeża Florydy – główny obszar połowu pereł czarnych; także żółtych, zielonkawych i niebieskich.
• wody przybrzeżne Ameryki Środkowej – Meksyk i Panama – perły drobne, małowartościowe i północne wybrzeża Ameryki Południowej.
• wybrzeża Japonii – kilka niewielkich miejsc połowu prawdziwych pereł, białych z lekkim zielonkawym zabarwieniem; światowy potentat w produkcji pereł hodowanych.
Czarne perły południowego Pacyfiku należą do najrzadszych, a więc i najcenniejszych pereł. Choć zwane są czarnymi, w rzeczywistości skrzą się bogactwem intensywnych odcieni — od srebrzystej bieli po smolistą czerń. Bywają też różowe, złote, brązowe, miedziane, niektóre mienią się zielonkawo, niebieskawo, purpurowo, a inne połyskują rozmaitymi tonami szarości. Spotyka się również zestawienia barw, na przykład różu ze szkarłatem, zieleni ze złotem, zieleni z czernią, błękitu z czernią i fioletu z czernią.
Lecz o wartości perły niekoniecznie stanowi ten czy inny kolor. Szczególne znaczenie przypisuje się jednolitości barwy. Inne czynniki podnoszące cenę pereł to ich rozmiary, kształty, faktura i połysk.
TO KILKA PODSTAWOWYCH RÓŻNIC MIĘDZY PERŁAMI NATURALNYMI A HODOWLANYMI
Perły naturalne
· W perle naturalnej wszystkie warstwy dookoła jądra układają się koncentrycznie (jak okręgi współśrodkowe).
· Jądro jest ciemniejsze od warstw zewnętrznych – badanie przeprowadza się lupą lub mikroskopem poprzez wgląd do przewierconego w perle kanalika.
· Powierzchnia perły jest gładka.
· Gęstość jest niższa niż u hodowlanych.
· Po przepuszczeniu przez perłę promieni Roentgena z każdej strony (można stosować do pereł całych i przewierconych) obraz jest sześciobokiem utworzonym z czarnych punktów. Różnica między obrazami powstaje w wyniku różnego rozszczepienia przechodzących promieni (krystaliczna struktura płytek aragonitowych).
· Badając perłę nowszą metodą rentgenowską przy oświetlaniu naturalnej perły powstaje jasna plama. Jest to metoda, przy której jakakolwiek pomyłka jest wykluczona; jest niezwykle szybka (badanie trwa około 1 minuty). Stosuje się ją do badania sznurów pereł.
· Podczas badania pereł metodą luminescencji pod wpływem dalekiego i bliskiego UV, perły naturalne wykazują świecenie niebieskie, żółtawe, zielonkawe i różowawe, zaś perły słodkowodne wykazują zawsze barwne świecenie.
· Perły naturalne rzucone na szklaną płytę z wysokości 70 cm odbijają się od niej na wysokość 30 –40 cm.
· Dzięki pewnej przezroczystości powierzchniowej warstwy perły powstają na niej zjawiska optyczne, które wywołują połysk i grę barw. Najpiękniejszy połysk mają te perły, których warstwa powierzchniowa jest utworzona tylko z masy perłowej. W perłach, w których pod powierzchnią nagromadziła się konchiolina, połysk jest słabszy i bardziej matowy.
Pekin-wytwornia.bizuterii.perel
Perły – wytwory małż (głównie perłopławów z rodzajów Pteria i Pinctada), rzadko ślimaków. Zbudowane są z tej samej substancji co wewnętrzna strona muszli (masa perłowa), której głównymi składnikami są węglan wapnia (w postaci aragonitu) i rogowata substancja białkowa (konchiolina), która spaja mikrokryształy skupione koncentrycznie wokół jądra. Perły powstają najczęściej w wyniku reakcji organizmu na ciało obce, które przedostało się do muszli. W jubilerstwie perły definiuje się jako „produkty naturalne pochodzenia organicznego, powstałe w płaszczu muszli perłopławów perłorodnych lub innych mięczaków”
Pochodzenie nazwy "perła" nie jest pewne, być może zostało zapożyczone od gatunku małża (łac. perna) lub kulistego kształtu (łac. sphaerula).
Połysk pereł określa się opisowo od bardzo błyszczącego (najbardziej pożądany) przez błyszczący aż do matowego.
• Chemiczne - wapń + węglan + substancja organiczna + woda.
• Układ krystalograficzny - mikrokrystaliczne (rombowe).
• Twardość - 2,5–4,5 według skali Mohsa
• Gęstość - 2,60–2,85 w g/cm³
Perły hodowlane
· W perle hodowanej sztucznie jądro jest duże i składa się z warstewek masy perłowej prawie równoległych, a tylko nieliczne warstwy na zewnątrz są koncentryczne.
· Na powierzchni pereł hodowlanych można zaobserwować małe, brodawkowate i niekiedy ostro zaostrzone nabrzmienie. Jest to blizna po szwie powstałym przy zszywaniu sztucznego woreczka perłowego, na którym równomiernie osadza się masa perłowa.
· Gęstość jest wysoka i wynosi ponad 2,73.
· Po przepuszczeniu przez perłę promieni Roentgena (można stosować do pereł całych i przewierconych) obraz jest czworobokiem utworzonym z czarnych punktów.
· Badając perłę nowszą metodą rentgenowską przy oświetlaniu hodowanej perły powstaje plama, której środek (odpowiadający jądru) jest jasny i odcina się wyraźnie od zewnętrznych części. Między jaśniejszą i ciemniejszą częścią plamy przebiega czarna linia graniczna.
· Podczas badania metodą luminescencji perły hodowlane wykazują świecenie tylko jądra (zbudowanego ze słodkowodnej masy perłowej). Świecenie to ma odcienie żółtawe, a w promieniach rentgenowskich zielonkawe. Jeśli osłonka jest grubsza, zjawisko to może nie wystąpić.
· Perły hodowlane rzucone na szklaną płytę z wysokości 70 cm odbijają się od niej wyżej niż naturalne (ponad 30 –40 cm).
· Perły hodowlane nie mają tak pięknego połysku jak perły prawdziwe.
Najbardziej znane typy słonowodnych pereł to:
Zaznaczone miejsca występowania pereł.
AKOYA PEARLS – /Pinctada fucata/, uprawiane głownie w Japonii
i Chinach. Osiągają średnicę od 2 – 10 mm. Ceni się ich blask oraz pastelowe kolory : biało-różowy, różowo-zielony, żółty, kremowo-różowy. Akoya są używane w większości naszyjników.
MABE PEARLS – hodowane w Japonii, Indonezji, Polinezji Francuskiej i
Australii. Wykorzystuje się je w produkcji kolczyków i pierścionków. Kolory : blado-różowy i blado-błękitny.
Fot.Tahiti,_French_Polynesia_-_NASA_Earth - Tahit.
Tahiti to wulkaniczna wyspa otoczona rafami koralowymi. Dwie zasadnicze górzyste części wyspy: większa Tahiti-Nui (Wielka Tahiti) z kulminacją wygasłego wulkanu Mont Orohena(2241 m n.p.m.) i Tahiti-Iti (Mała Tahiti), inaczej Taiarapu, połączone są wąskim nizinnym przesmykiem Taravao. Znaczna część powierzchni pokryta gęstą roślinnością, stoki górskie poprzecinane są głębokimi, wąskimi wąwozami z licznymi wodospadami. Klimat zwrotnikowy, morski. Tradycyjne działy gospodarki Tahiti to: rybołówstwo, połów pereł, w mniejszym stopniu rolnictwo (uprawa palm kokosowych, bananów, cytrusów, ananasów, wanilii, trzciny cukrowej, kawy i in.), przetwórstwo płodów rolnych.
·
SOUTH SEA PEARLS – uprawiane w Indonezji i Australii. Cechuje je duża grubość odkładanej warstwy oraz
charakterystyczny biały kolor. Osiągają od 10-20 mm średnicy.
·
TAHITAN BLACK PEARLS – wytwarzane przez Pinctada margaritifera, czyli
„black-lipped oyster”. Naturalne, czarne perły tahitańskie są niezmiernie rzadkie, gdyż zostały poważnie przetrzebione na początku XX wieku. Na szczęście, założone na wyspach Gambier w Polinezji Francuskiej farmy hodowlane
dały im szansę na przetrwanie. Większość „Black Tahitan”
nie jest zupełnie czarna, gdyż ich powierzchnia połyskuje barwnymi refleksami w odcieniach delikatnego różu, zieleni, srebra
i żółci. Perły osiągają wielkość od 8-12 mm. Większe okazy należą do rzadkości. Największa czarna perła, jaką kiedykolwiek
znaleziono miała 25 mm średnicy.
Zapotrzebowanie na hodowlane perły jest ciągle duże. W roku 1994
wydarzyło się jednak coś, co wstrząsnęło wielkimi
koncernami. W Ago Bay – sercu japońskiego „biznesu perłowego” pojawiła się „red tide” – tajemnicza choroba, dziesiątkująca uprawy ostrygi
akoya. W 1996 roku zginęło już około 150 mln perłopławów. Badania sfinansowane przez Japan Pearl Exporters
Association dostarczyły kilku hipotez dotyczących przyczyn choroby. Jako główne wymieniano : nadmierne zagęszczenie upraw, zanieczyszczenie wód przybrzeżnych pestycydami i
detergentami, łączenie hodowli ostryg i ryb Tetraodontidae lub wpływ jakiegoś nieznanego wirusa.
Problem jest ciągle aktualny, gdyż prace zoologów nie dały jednoznacznej odpowiedzi i nie wskazały metod
zabezpieczenia hodowli. Zdaniem znanego eksperta Warda Freda- prawdopodobnie
wydają się – coraz większe
zanieczyszczenie wód oraz globalne zmiany klimatyczne, burzące równowagę ekologiczną.
KTÓRE PERŁY SĄ NAJCENNIEJSZE ?
Mogłoby się wydawać, że najcenniejsze będą idealnie sferyczne perły białe, lub czarne tahitańskie rzadkości, a może nieregularne perły „barokowe”… Koneserzy najbardziej cenią perły – różowe, produkowane
przez karaibskie ślimaki – Strombus gigas. Mięczaki te łowi się w wielkich ilościach u wybrzeży wysp karaibskich traktując, jako dodatek w regionalnej kuchni. Kulinarne wykorzystanie
tych skrzydelników sięga czasów odkrycia Nowego Świata i jest ciągle aktualne, tym bardziej, że pewne fragmenty nogi zwierzęcia uważa się za afrodyzjak.
Perły strombusów są jakby porcelanowe, gładkie, błyszczące, we wszystkich możliwych odcieniach różu. Kolor perły odpowiada zabarwieniu wargi zewnętrznej /skrzydła/ konchy. Szacuje się, że różowa perła strombusa trafia się w 1 na 10 000 wydobytych muszli.
Perły strombusów są jakby porcelanowe, gładkie, błyszczące, we wszystkich możliwych odcieniach różu. Kolor perły odpowiada zabarwieniu wargi zewnętrznej /skrzydła/ konchy. Szacuje się, że różowa perła strombusa trafia się w 1 na 10 000 wydobytych muszli.
Jeszcze większymi unikatami są perły znajdowane we wnętrzu wrzecionowatej muszli ślimaka Pleuroploca gigantea z wód Zatoki Meksykańskiej. Najczęściej są owalne, lekko
gruszkowate lub okrągłe. Zdarzają się też nieregularnego kształtu. W kolorystyce dominują odcienie brązu, przechodzącego w kolor rdzawy i czerwony. Najbardziej znanym klejnotem z
wykorzystaniem perły pleuroploki jest tak zwany – „Spider brooch”, czyli imponująca brosza w kształcie pająka. Odwłok tarantuli
wykonany jest z wyjątkowo rzadkiej, 27-mio milimetrowej, owalnej i czerwonawej perły. Nogi pająka zdobione są małymi brylantami, zaś oczy wykonane z
rubinów.
Wielką wartość musi mieć także połówka perłopława Pinctada mazatlanica – „La Paz Pearl Oyster”, w której
zachował się szkielet ryby, być może uwięzionej przypadkowo
przez mięczaka. Martwa ryba została „oblana” macicą perłową tak dokładnie, że wyraźnie widać jej głowę a nawet ości. To chyba największy zarodek perły naturalnej, jaki dotąd znamy ,jeśli oczywiście takie morskie „dziwadło” można traktować jako perłę…
RODZAJE PEREŁ
Perła Różowa - Księżniczka morza - Princess of the sea .
Wyjątkowo pięknie prezentująca się moneta z prawdziwą różową perłą
Kolejna moneta z pięknej serii Ochrona Życia Morskiego (Marine Life Protection).
Perła jest kawałkiem biżuterii z olbrzymim symbolicznym znaczeniem. To zafascynowało istoty ludzkie we wszystkich kulturach przez tysiąclecia. Perłowa symbolizuje kobiecość i czystość.
W naszej kulturze perła jest symbolem dla 30 lat małżeństwa; perłowa rocznica ślubu. Perłowy naszyjnik jest zdecydowanie cudownym prezentem dla takiej specjalnej okazji. A dopóki ten czas nie przyjdzie, ta piękna moneta mogłaby być początkiem.
Perły Tahiti
Perły Tahiti to perły, które rodzą się ciemne. Hodowane są w łonie małż Pinctada Margaritifera. Mityczna „czarna perła” to właśnie perła Tahiti, przy czym należy wspomnieć, że perła o barwie idealnie czarnej nie jest perłą cenioną - poszukiwane są egzemplarze o odcieniach czerni modyfikowanych przez inne barwy (zieloną, pawią, oberżynową, itp.). To właśnie efekty gry świateł na powierzchni perły są tym, czego poszukują koneserzy. Jak wszystkie hodowane perły słonowodne, są to perły jądrowe, przy czym proces hodowli jest trudniejszy i dłuższy niż w przypadku pereł Akoya. Hodowane są w Polinezji Francuskiej, a ich eksport podlega bardzo surowym restrykcjom rządowym, zmierzającym do eliminacji z rynku pereł niskiej jakości. Z uwagi na dłuższy proces hodowli, perły te występują również w kształtach odbiegających od kuli - spotykamy tu owale, krople lub perły pierścieniowe. Wyróżniają się przede wszystkim ciemnymi barwami, choć spotykane są również jasne (np. szare) perły Tahiti. Perły te osiągają wielkość od 8 do 18 mm, bardzo rzadko do 21 mm.
PERŁY SŁONOWODNE AKOYA
AKOYA PEARLS – /Pinctada fucata/, są hodowane głównie w Japonii i Chinach. Osiągają średnicę od 2 – 10 mm. Ceni się ich blask-wysoki połysk oraz pastelowe kolory : biało-różowy, różowo-zielony, żółty, kremowo-różowy. Akoya są używane w większości naszyjników.
PERŁY SŁODKOWODNE
są hodowane przede wszystkim w Chinach. Blask pereł jest nieco mniejszy niż pereł słonowodnych i są dużo mniejsze od pereł Akoya. Występują w rożnych kształtach i kolorach, a ich atrakcyjna cena sprawia, że są bardzo często spotykane w wyrobach jubilerskich na całym świecie.
PERŁY TAHITAŃSKIE
hodowle występują w Polinezji Francuskiej. Perły charakteryzują się ciemnym kolorem, jednak rzadko występują w czerni. Większość pereł posiada poblask w kolorze grafitu, żółtego brązu lub barwę „pawią”. Przeciętny rozmiar to około 12 mm.
PERŁY MÓRZ POŁUDNIOWYCH
Największa ilość tych pereł hodowana jest w Australii i Indonezji. Standardowa wielkość wynosi od 10-20 mm. Perły te zaliczane są do jednych z najdroższych na świecie ze względu na okazałe wymiary i rzadkość występowania.
SHELL PEARLS
Wytwarzane są przez człowieka z muszli perłopławów. Ich głównym producentem jest Wietnam. Charakteryzują się idealną kulistością i występują w każdej kolorystyce. Perły wykonane są z tego samego materiału, co perły autentyczne i zachowują swój blask, trwałość, ciężar i chłód.
CECHY PEREŁ - POŁYSK PERŁY
Połysk perły zależy zarówno od jakości masy perłowej, jak i od gładkości jej powierzchni.
Perła dobrej jakości powinna odbijać światło i umożliwiać przejrzenie się w niej.
POWIERZCHNIA PERŁY
Największą wartość mają perły, które nie posiadają żadnych skaz.
Przebarwienia, odpryski i zniekształcenia wpływają negatywnie zarówno na ich piękno, jak i cenę.
KOLOR PERŁY
Perły występują w dużej gamie kolorów, począwszy od białego, grafitowego i łososiowego, skończywszy na zielonym, niebieskim czy fiolecie. Perły białe i łososiowe dobrze prezentują się na ciemniej skórze, zaś perły czarne i grafitowe dobrze wyglądają na tle jasnej karnacji.
WYSTĘPOWNIE
Naturalne perły poławiano od tysiecy lat w Zatoce Perskiej, Oceanie Indyjskim i Morzu Czerwonym. wybrzeża Polinezji i Australii dostarczaja głównie pereł hodowlanych. Perły słodko- i słonowodne hoduje się w Japonii oraz w Chinach. Słodkowodne perły spotykane są także w rzekach Szkocji, Francji, Austrii, Niemiec oraz Missisipi (USA).
Hodowla klejnotów.
Początkowo poławiacze pereł wyławiali perłopławy (Pinctada margaritifera) z morskiej ławicy, wynosili do łodzi, otwierali, sprawdzali czy dany osobnik zawiera perłę, czy nie. Otwarte muszle wyrzucano do morza lub zabierano do portu dla produkcji macicy perłowej. Obecnie można zaglądać 'do brzucha' perłopława małymi aparatami rentgenowskimi. Kiedy zainteresowanie macicą perłową zmalało, perły stały się celem połowów. Przy tym połowy były tak intensywne, że w niektórych regionach perłopław wyginął. Ale już w 1920 Japończyk Mikimoto opracował sposób na zmuszanie perłopławów do produkcji klejnotów. Z żywego mięczaka pobiera się kawałek naskórka, obszywa się nim 'perłowy zarodek' - najlepiej kawałek muszli małża z Mississippi, i z powrotem wszczepia się w nogę małża. Po kilku latach 'zarodek' obrasta warstwami masy perłowej i tak otrzymane perły mają wartość handlową po dwóch latach, a na perły dorodne trzeba czekać pięć lat i więcej. W oparciu o tę metodę rozwinęła się hodowla tzw. 'sztucznych pereł' na skalę przemysłową. Sztuczne perły mają mniejszą wartość handlową, choć najczęściej są nieodróżnialne od pereł naturalnych. (Rzekomo można to zrobić metodami spektroskopowymi, bo perły sztuczne absorbują mniej światła w zakresie ultrafioletu.) W latach osiemdziesiątych zaczęto prowadzić hodowlę perłopława czarnowargiego w rejonie Archipelagu Cooka, przy tym miejsce to wybrano z tego względu, że niektóre atole szczególnie bogate były w perłopławy z czarnymi perłami. Przodował w tym względzie atol Manihiki, którego mieszkańcy od lat zajmowali się połowem pereł i macicy perłowej. Niektóre atole Tuamoto oraz Tongareva i Suwarrow także dostarczają czarnych pereł. W latach osiemdziesiątych Manihiki stało się 'zagłębiem perłowym'. Powstały farmy perłowe, gdzie na rozpostartych pod wodą linach żyją perłopławy podwieszone na sznurkach. Co jakiś czas obsługa dogląda je, sprawdza, czy im się dobrze powodzi, czy nie są zaatakowane przez pasożyty, oczyszcza z nadmiaru glonów, i z powrotem opuszcza w morze. Po kilka latach następuje zbiór pereł i zaprowadza się nową kolonięiem stroju każdej nowoczesnej kobiety.
ROZMIAR
W początkowych latach hodowli pereł za jednostkę miary pereł zazwyczaj stosowano ich masę wyrażaną w granach, karatach bądź ich objętość. Współcześnie miernikiem wieklości pereł jest średnica podawana w milimetrach, zaś jednostki masy zarezerwowane są raczej dla pereł o asymetrycznym kształcie, wyjątkowej wielkości. Średnica pereł słodkowodnych waha się zazwyczaj w przedziale od 2,0 do 9,5mm, perły o większych rozmiarach 9,0-14,0mm są typowe dla mórz południowych -rejonów Australii, Polinezji itp.
BARWA
Każdy gatunek małży wytwarza inny kolor, o którym stanowi proporcja argonitu do konchiliny. Przykładowo: PINCTADA FUCATA z Japonii produkuje masę perłową barwy białej lub białoróżowej, zaś PINCTADA MAXIMA z Australii, Filipin, Indonezji wytwarza perły kremowe, żółte, różowe, białoróżowe oraz białe, z kolei PINCTADA MARGARITIFERA z Polinezji tworzy perły szare, stalowe, siemnoszare i czarne z refleksem niebieskim, zielonym czy oberżynowym. Perłoródka UNIO z rzek i jezior produkuje perły białawe bądź białozielonkawe. Wpływ na barwę mają ponadto właściwości jej środowiska wodnego takie jak temperatura wody, ph środowiska wodnego, zawartość planktonu w wodzie, czy też obecność pierwiastków śladowych w środowisku perłopława (azuryt-odpowiada za barwę niebieskawą perły, syderyt-barwa brunatna masy perłowej, smitsonit-odcienie szarości, związki manganu-odpowiedzialne są za fluorescencję pod wpływem działania promieni rentgena oraz mają wpływ na barwę białą) . Sporą rolę w kreowaniu barwy pereł odgrywa także głębokość na jakiej żyją małże, i tak np. fakt, iż perłoródka bytuje na głębokości większej niż 10m sprawi, że zmieni się intensywność barwy produkowanej perły-stanie się ona jaśniejsza -czyli zamiast perły czarnej otrzymamy perłę w odcieniu stalowym . Na ogólne wrażenie barwy pereł składa się: barwa podstawowa (barwa masy perłowej) i efekty optyczne wywołane zjawiskami dyfrakcji i interferencji światla (overton, orient). Za barwy podstawowe uznaje się odcienie barw: różowy, kremowy, srebrny, żółty, czarny, niebieski, zielony i brązowy o różnym stopniu nasilenia i jaskrawości.
POŁYSK
W zasadzie połysk -to najistotniejsza z cech decydująca o atrakcyjności pereł, a czymże on jest? Otóż połysk to poprostu zdolność do odbijania światła -stanowiąca kombinację błysku powierzchni i blasku głębi. Każda perła, która wydaje się zbyt biała, matowa lub kremowa wskazuje na niską wartość i oznacza słabszą jakość.< Wyróżniamy kilka rodzajów połysku w zależności od jego nasilenia:
-diamentowy (bardzo dobry)
-szklisty (dobry)
-tłusty, woskowy (średni)
-perłowy lub jedwabisty (słaby)
-matowy (brak)
Oczywiście istnieją metody ulepszania, doskonalenia natury -równiez połysk bywa w przypadku pereł sztucznie poprawiany. Do tego celu stosuje się między innymi: sól morską, drobinki bambusa bądx orzecha -są to metody naturalne, ogólnie przyjęte i dopuszczalne. Oczywiście skoro istnieją metody "legalne" -powstały również sposoby, które nie zyskały sobie przychylności i są ogólnie zabronionymi, do nich m.in. należą: chemiczne środki zastępcze, nadające mało trwały połysk -za to dość często mylący- nawet dla oka eksperta.
Perły są wytworem mięczaków -zwłaszcza małży morskich, zaliczanych do rodziny perłopoławów. stanowią naturalną ochronę przed podrażnieniem przez ciała obce (np. ziarenka piasku) przenikające do miękkiego płaszcza znajdującego się wewnątrz skorupy. Wokół ciała obcego wydzielają się koncentrycznie ułożone warstewki masy perłowej zbudowanej głównie z aragonitu, narastające stopniowo aż do postaci pełnej perły. Promienie świetlne odbijające się od tych cieniutkich zachodzących na siebie warstewek wywołują charakterystyczny opalizujący połysk zwany pod nazwa wschodniego Orient Of Pearl. W hodowanych perłach obce ciało podrażniające wprowadzane jest konieczne w celu zainicjowania procesu formowania się perły. Spotykane sa perły białe, często o złożonym odcieniu np. różowym, kremowym oraz perły zółte, brunatne i czarne.
CECHY POWIERZCHNI
-spękania,
-rysy,
-naturalne wypukłości,
-zagłębienia i karby,
-niejednorodności i zabarwienia itp.
Ogólnie przyjęte jest, iż posiadanie przez perłę jednego zagłębienia nie obniża oceny stanu powierzchni tejże perły -dlaczego? -otóż, aby "zamontować" perłę w wyrobie i tak potrzebny byłby otwór -wówczas nawiert wykonuje się dokładnie w miejscu występowania takiego defektu.
KLASA PEREŁ
Klasyfikacja pereł według ich jakości:
A
-perły o wysokim połysku, bez skaz lub o niewielkiej ich ilości widocznej "gołym okiem" na powierzchni nie większej niż 10%.
B
-perły o wysokim bądź średnim połysku, nieliczne skazy na powierzchni 1/3 perły.
C
-perły ze skazami na powierzchni do 1/3 perły przy relatywnie gorszym jej połysku.
D
-perła posiadająca więcej skaz na powierzchni 2/3 perły.
Perły dobierane pod względem wielkości, jakości, kształtu, barwy, poblasku -tzw. "parowane" -podwajają swoją właściwą wartość. Odpowiednie skompletowanie pereł jest pracochłonnym zajęciem, a znalezienie pary jednakowych pereł jest bardzo trudne.
Ciekawostki
W legendach opowiadano, że pierwsze perły były łzami aniołów. Potem wierzono, iż perłopławy, we wnętrzu których znajdowano cenne twory, były zapładniane przez tęczę dotykającą wód oceanu. Staropolski naszyjnik z pereł nosił nazwę "kanak". Perłom przypisywano ogromną moc leczniczą. Uważano, że sproszkowane perły leczą wiele dolegliwości, np. serca i układu krążenia. Perła rozpuszczona w soku z cytryny lub z mlekiem uchodziła za skuteczny środek przeciwko zaburzeniom psychicznym.
Wielkość pereł jest mierzona w milimetrach. Najmniejsze perły mają średnice mniejsze niż 1 mm, największe mogą sięgać 20 mm. Im większa wielkość perły i bardziej regularny kształt, tym wyższa jest jej wartość. Obecnie średnia wielkość pereł wynosi ok. 6-7 mm.
•
Perły zaliczane są do jednych z najcenniejszych kamieni szlachetnych. Powstają dzięki małżom, które żyją w ciepłych morzach. Do wnętrza perłopławu dostaje się obcy element, który z upływem lat otaczany jest przez masę perłową.
•
Perły hodowlane to prawdziwe perły, które wytwarzane są przez mięczaki.
W hodowlanych warunkach ziarenko piasku zastępowane jest specjalnym implantem, który umieszczany jest przez człowieka we wnętrzu perłopławu. Mięczak zachowuje się tak samo, jak w naturalnym środowisku i otacza ciało obce masą perłową.
•
Przez ostanie lata Chińczycy opracowali metodę wydobywania pereł bez zabijania małży, dzięki czemu można obracać zalążek uzyskując bardziej zaokrąglone kształty.
JAK ODRÓŻNIĆ PERŁĘ PRAWDZIWĄ OD PERŁY HODOWLANEJ ?
Perły prawdziwe rzucone na szklana płytę z wysokości 70 cm odbijają się od niej na wysokość 30–40 cm, jeszcze wyżej odbijają się perły hodowane.
PIELĘGNACJA PEREŁ
Perły cechuje niewielka twardość, dlatego warto zabezpieczyć je przed zarysowaniami.
W tym celu należy przechowywać je w miękkich woreczkach lub pudełkach wyścielonych aksamitnym materiałem.
Dzięki odpowiedniej pielęgnacji można zachować piękno tych niezwykłych kamieni przez wiele lat.
Perły są ponadczasowe, co nie znaczy, że wieczne! Ich organiczne pochodzenie sprawia, że czas ich żywotności jest niestety ograniczony, ściśle wiązany ze sposobem użytkowania, warunkami przechowywania i pielęgnacją. Dlaczego? Konchiolina – substancja organiczna, będąca jednym z podstawowych składników pereł, ulega z czasem naturalnemu rozkładowi, w wyniku czego perły matowieją, tracą blask i pękają. Zjawisko to bywa określane jako „starzenie się pereł”. Zbyt suche powietrze powoduje szybsze wysychanie konchioliny, a przy zwiększonej wilgotności zaczyna ona pęcznieć. Oba te czynniki w równym stopniu przyspieszają nieodwracalne zmiany w strukturze pereł. Degradujący wpływ na nie mają też wszelkiego rodzaju kosmetyki (balsamy, perfumy, kremy itp.). Są one na tyle agresywne, że powodują trwałe uszkodzenia.
Zalecane jest zatem, by nakładać perły jako ostatni element kreacji i by był to pierwszy jej element, który zdejmujemy. Przed schowaniem do szkatułki (wyłożonej delikatnym materiałem), perły należy przetrzeć
miękką tkaniną bawełnianą, usuwając substancje, które osadziły się na ich powierzchni w trakcie użytkowania. Powinny leżeć osobno, bez styczności z inną biżuterią. Co pewien czas – w zależności od intensywności użytkowania i stanu zachowania – należałoby je poddać renowacji i przewlec.
Obecnie, wszystkie perły na świecie są hodowlane, naturalne natomiast można spotkać w muzeach oraz w klejnotach koronnych.
Perła Niebieska Ostryga
Perła Różowa - Księżniczka morza - Princess of the sea .
Wyjątkowo pięknie prezentująca się moneta z prawdziwą różową perłą
Kolejna moneta z pięknej serii Ochrona Życia Morskiego (Marine Life Protection).
W naszej kulturze perła jest symbolem dla 30 lat małżeństwa; perłowa rocznica ślubu. Perłowy naszyjnik jest zdecydowanie cudownym prezentem dla takiej specjalnej okazji. A dopóki ten czas nie przyjdzie, ta piękna moneta mogłaby być początkiem.
Perły Tahiti
Perły Tahiti to perły, które rodzą się ciemne. Hodowane są w łonie małż Pinctada Margaritifera. Mityczna „czarna perła” to właśnie perła Tahiti, przy czym należy wspomnieć, że perła o barwie idealnie czarnej nie jest perłą cenioną - poszukiwane są egzemplarze o odcieniach czerni modyfikowanych przez inne barwy (zieloną, pawią, oberżynową, itp.). To właśnie efekty gry świateł na powierzchni perły są tym, czego poszukują koneserzy. Jak wszystkie hodowane perły słonowodne, są to perły jądrowe, przy czym proces hodowli jest trudniejszy i dłuższy niż w przypadku pereł Akoya. Hodowane są w Polinezji Francuskiej, a ich eksport podlega bardzo surowym restrykcjom rządowym, zmierzającym do eliminacji z rynku pereł niskiej jakości. Z uwagi na dłuższy proces hodowli, perły te występują również w kształtach odbiegających od kuli - spotykamy tu owale, krople lub perły pierścieniowe. Wyróżniają się przede wszystkim ciemnymi barwami, choć spotykane są również jasne (np. szare) perły Tahiti. Perły te osiągają wielkość od 8 do 18 mm, bardzo rzadko do 21 mm.
PERŁY SŁONOWODNE AKOYA
AKOYA PEARLS – /Pinctada fucata/, są hodowane głównie w Japonii i Chinach. Osiągają średnicę od 2 – 10 mm. Ceni się ich blask-wysoki połysk oraz pastelowe kolory : biało-różowy, różowo-zielony, żółty, kremowo-różowy. Akoya są używane w większości naszyjników.
są hodowane przede wszystkim w Chinach. Blask pereł jest nieco mniejszy niż pereł słonowodnych i są dużo mniejsze od pereł Akoya. Występują w rożnych kształtach i kolorach, a ich atrakcyjna cena sprawia, że są bardzo często spotykane w wyrobach jubilerskich na całym świecie.
PERŁY TAHITAŃSKIE
hodowle występują w Polinezji Francuskiej. Perły charakteryzują się ciemnym kolorem, jednak rzadko występują w czerni. Większość pereł posiada poblask w kolorze grafitu, żółtego brązu lub barwę „pawią”. Przeciętny rozmiar to około 12 mm.
Największa ilość tych pereł hodowana jest w Australii i Indonezji. Standardowa wielkość wynosi od 10-20 mm. Perły te zaliczane są do jednych z najdroższych na świecie ze względu na okazałe wymiary i rzadkość występowania.
Wytwarzane są przez człowieka z muszli perłopławów. Ich głównym producentem jest Wietnam. Charakteryzują się idealną kulistością i występują w każdej kolorystyce. Perły wykonane są z tego samego materiału, co perły autentyczne i zachowują swój blask, trwałość, ciężar i chłód.
Połysk perły zależy zarówno od jakości masy perłowej, jak i od gładkości jej powierzchni.
Perła dobrej jakości powinna odbijać światło i umożliwiać przejrzenie się w niej.
POWIERZCHNIA PERŁY
Największą wartość mają perły, które nie posiadają żadnych skaz.
Przebarwienia, odpryski i zniekształcenia wpływają negatywnie zarówno na ich piękno, jak i cenę.
Perły występują w dużej gamie kolorów, począwszy od białego, grafitowego i łososiowego, skończywszy na zielonym, niebieskim czy fiolecie. Perły białe i łososiowe dobrze prezentują się na ciemniej skórze, zaś perły czarne i grafitowe dobrze wyglądają na tle jasnej karnacji.
WYSTĘPOWNIE
Naturalne perły poławiano od tysiecy lat w Zatoce Perskiej, Oceanie Indyjskim i Morzu Czerwonym. wybrzeża Polinezji i Australii dostarczaja głównie pereł hodowlanych. Perły słodko- i słonowodne hoduje się w Japonii oraz w Chinach. Słodkowodne perły spotykane są także w rzekach Szkocji, Francji, Austrii, Niemiec oraz Missisipi (USA).
Hodowla klejnotów.
ROZMIAR
W początkowych latach hodowli pereł za jednostkę miary pereł zazwyczaj stosowano ich masę wyrażaną w granach, karatach bądź ich objętość. Współcześnie miernikiem wieklości pereł jest średnica podawana w milimetrach, zaś jednostki masy zarezerwowane są raczej dla pereł o asymetrycznym kształcie, wyjątkowej wielkości. Średnica pereł słodkowodnych waha się zazwyczaj w przedziale od 2,0 do 9,5mm, perły o większych rozmiarach 9,0-14,0mm są typowe dla mórz południowych -rejonów Australii, Polinezji itp.
Każdy gatunek małży wytwarza inny kolor, o którym stanowi proporcja argonitu do konchiliny. Przykładowo: PINCTADA FUCATA z Japonii produkuje masę perłową barwy białej lub białoróżowej, zaś PINCTADA MAXIMA z Australii, Filipin, Indonezji wytwarza perły kremowe, żółte, różowe, białoróżowe oraz białe, z kolei PINCTADA MARGARITIFERA z Polinezji tworzy perły szare, stalowe, siemnoszare i czarne z refleksem niebieskim, zielonym czy oberżynowym. Perłoródka UNIO z rzek i jezior produkuje perły białawe bądź białozielonkawe. Wpływ na barwę mają ponadto właściwości jej środowiska wodnego takie jak temperatura wody, ph środowiska wodnego, zawartość planktonu w wodzie, czy też obecność pierwiastków śladowych w środowisku perłopława (azuryt-odpowiada za barwę niebieskawą perły, syderyt-barwa brunatna masy perłowej, smitsonit-odcienie szarości, związki manganu-odpowiedzialne są za fluorescencję pod wpływem działania promieni rentgena oraz mają wpływ na barwę białą) . Sporą rolę w kreowaniu barwy pereł odgrywa także głębokość na jakiej żyją małże, i tak np. fakt, iż perłoródka bytuje na głębokości większej niż 10m sprawi, że zmieni się intensywność barwy produkowanej perły-stanie się ona jaśniejsza -czyli zamiast perły czarnej otrzymamy perłę w odcieniu stalowym . Na ogólne wrażenie barwy pereł składa się: barwa podstawowa (barwa masy perłowej) i efekty optyczne wywołane zjawiskami dyfrakcji i interferencji światla (overton, orient). Za barwy podstawowe uznaje się odcienie barw: różowy, kremowy, srebrny, żółty, czarny, niebieski, zielony i brązowy o różnym stopniu nasilenia i jaskrawości.
POŁYSK
W zasadzie połysk -to najistotniejsza z cech decydująca o atrakcyjności pereł, a czymże on jest? Otóż połysk to poprostu zdolność do odbijania światła -stanowiąca kombinację błysku powierzchni i blasku głębi. Każda perła, która wydaje się zbyt biała, matowa lub kremowa wskazuje na niską wartość i oznacza słabszą jakość.< Wyróżniamy kilka rodzajów połysku w zależności od jego nasilenia:
-diamentowy (bardzo dobry)
-szklisty (dobry)
-tłusty, woskowy (średni)
-perłowy lub jedwabisty (słaby)
-matowy (brak)
Oczywiście istnieją metody ulepszania, doskonalenia natury -równiez połysk bywa w przypadku pereł sztucznie poprawiany. Do tego celu stosuje się między innymi: sól morską, drobinki bambusa bądx orzecha -są to metody naturalne, ogólnie przyjęte i dopuszczalne. Oczywiście skoro istnieją metody "legalne" -powstały również sposoby, które nie zyskały sobie przychylności i są ogólnie zabronionymi, do nich m.in. należą: chemiczne środki zastępcze, nadające mało trwały połysk -za to dość często mylący- nawet dla oka eksperta.
Perły są wytworem mięczaków -zwłaszcza małży morskich, zaliczanych do rodziny perłopoławów. stanowią naturalną ochronę przed podrażnieniem przez ciała obce (np. ziarenka piasku) przenikające do miękkiego płaszcza znajdującego się wewnątrz skorupy. Wokół ciała obcego wydzielają się koncentrycznie ułożone warstewki masy perłowej zbudowanej głównie z aragonitu, narastające stopniowo aż do postaci pełnej perły. Promienie świetlne odbijające się od tych cieniutkich zachodzących na siebie warstewek wywołują charakterystyczny opalizujący połysk zwany pod nazwa wschodniego Orient Of Pearl. W hodowanych perłach obce ciało podrażniające wprowadzane jest konieczne w celu zainicjowania procesu formowania się perły. Spotykane sa perły białe, często o złożonym odcieniu np. różowym, kremowym oraz perły zółte, brunatne i czarne.
CECHY POWIERZCHNI
-spękania,
-rysy,
-naturalne wypukłości,
-zagłębienia i karby,
-niejednorodności i zabarwienia itp.
Ogólnie przyjęte jest, iż posiadanie przez perłę jednego zagłębienia nie obniża oceny stanu powierzchni tejże perły -dlaczego? -otóż, aby "zamontować" perłę w wyrobie i tak potrzebny byłby otwór -wówczas nawiert wykonuje się dokładnie w miejscu występowania takiego defektu.
KLASA PEREŁ
Klasyfikacja pereł według ich jakości:
A
-perły o wysokim połysku, bez skaz lub o niewielkiej ich ilości widocznej "gołym okiem" na powierzchni nie większej niż 10%.
B
-perły o wysokim bądź średnim połysku, nieliczne skazy na powierzchni 1/3 perły.
C
-perły ze skazami na powierzchni do 1/3 perły przy relatywnie gorszym jej połysku.
D
-perła posiadająca więcej skaz na powierzchni 2/3 perły.
Perły dobierane pod względem wielkości, jakości, kształtu, barwy, poblasku -tzw. "parowane" -podwajają swoją właściwą wartość. Odpowiednie skompletowanie pereł jest pracochłonnym zajęciem, a znalezienie pary jednakowych pereł jest bardzo trudne.
W legendach opowiadano, że pierwsze perły były łzami aniołów. Potem wierzono, iż perłopławy, we wnętrzu których znajdowano cenne twory, były zapładniane przez tęczę dotykającą wód oceanu. Staropolski naszyjnik z pereł nosił nazwę "kanak". Perłom przypisywano ogromną moc leczniczą. Uważano, że sproszkowane perły leczą wiele dolegliwości, np. serca i układu krążenia. Perła rozpuszczona w soku z cytryny lub z mlekiem uchodziła za skuteczny środek przeciwko zaburzeniom psychicznym.
Wielkość pereł jest mierzona w milimetrach. Najmniejsze perły mają średnice mniejsze niż 1 mm, największe mogą sięgać 20 mm. Im większa wielkość perły i bardziej regularny kształt, tym wyższa jest jej wartość. Obecnie średnia wielkość pereł wynosi ok. 6-7 mm.
•
Perły zaliczane są do jednych z najcenniejszych kamieni szlachetnych. Powstają dzięki małżom, które żyją w ciepłych morzach. Do wnętrza perłopławu dostaje się obcy element, który z upływem lat otaczany jest przez masę perłową.
•
Perły hodowlane to prawdziwe perły, które wytwarzane są przez mięczaki.
•
Przez ostanie lata Chińczycy opracowali metodę wydobywania pereł bez zabijania małży, dzięki czemu można obracać zalążek uzyskując bardziej zaokrąglone kształty.
Perły prawdziwe rzucone na szklana płytę z wysokości 70 cm odbijają się od niej na wysokość 30–40 cm, jeszcze wyżej odbijają się perły hodowane.
Perły cechuje niewielka twardość, dlatego warto zabezpieczyć je przed zarysowaniami.
W tym celu należy przechowywać je w miękkich woreczkach lub pudełkach wyścielonych aksamitnym materiałem.
Dzięki odpowiedniej pielęgnacji można zachować piękno tych niezwykłych kamieni przez wiele lat.
Perły są ponadczasowe, co nie znaczy, że wieczne! Ich organiczne pochodzenie sprawia, że czas ich żywotności jest niestety ograniczony, ściśle wiązany ze sposobem użytkowania, warunkami przechowywania i pielęgnacją. Dlaczego? Konchiolina – substancja organiczna, będąca jednym z podstawowych składników pereł, ulega z czasem naturalnemu rozkładowi, w wyniku czego perły matowieją, tracą blask i pękają. Zjawisko to bywa określane jako „starzenie się pereł”. Zbyt suche powietrze powoduje szybsze wysychanie konchioliny, a przy zwiększonej wilgotności zaczyna ona pęcznieć. Oba te czynniki w równym stopniu przyspieszają nieodwracalne zmiany w strukturze pereł. Degradujący wpływ na nie mają też wszelkiego rodzaju kosmetyki (balsamy, perfumy, kremy itp.). Są one na tyle agresywne, że powodują trwałe uszkodzenia.
Zalecane jest zatem, by nakładać perły jako ostatni element kreacji i by był to pierwszy jej element, który zdejmujemy. Przed schowaniem do szkatułki (wyłożonej delikatnym materiałem), perły należy przetrzeć
miękką tkaniną bawełnianą, usuwając substancje, które osadziły się na ich powierzchni w trakcie użytkowania. Powinny leżeć osobno, bez styczności z inną biżuterią. Co pewien czas – w zależności od intensywności użytkowania i stanu zachowania – należałoby je poddać renowacji i przewlec.
Obecnie, wszystkie perły na świecie są hodowlane, naturalne natomiast można spotkać w muzeach oraz w klejnotach koronnych.
Zatoka Lądującego Smoka, Wietnam, Zatoka Ha
Long, Muzeum Pereł
Zatoka Ha Long to bez wątpienia jedno z
najpopularniejszych miejsc w Wietnamie. Zatoka lądującego smoka, bo właśnie to
znaczy Ha Long ma około 120 metrów linii brzegowej, a jej powierzchnia wynosi
ponad 1550 km kwadratowych. Na jej obszarze znajduje się prawie 2000 wapiennych
wysepek, które tworzą chyba najbardziej znany z pocztówek i przewodników obraz
zatoki. To właśnie ilość skał sprawia, że widok jest tak spektakularny.
Wewnątrz niektórych wysepek znajdują się jeziora, a na niektórych podziwiać
można ogromne groty.
W 1994 roku zatoka Ha Long została wpisana
na Listę Światowego Dziedzictwa Kulturowego i Przyrodniczego Ludzkości UNESCO.
Od tego czasu Wietnamczycy trochę się… rozleniwili. Z pewnością największej
magii temu miejscu dodawały drewniane łódeczki z żaglami. Wietnamczycy
postanowili jednak ze względów bezpieczeństwa przemalowywać łódki na biało.
Jednak jest to, wbrew pozorom, kolejny
powód, aby odwiedzić to miejsce. Wietnam bardzo szybko się zmienia i dlatego
warto zobaczyć go zanim znane nam z pocztówek miejsca stracą część swojego
uroku na rzecz nowoczesnych rozwiązań. Po raz kolejny zatoka Ha Long została
doceniona w 2012 roku, gdy wpisano ją na listę 7 nowych Cudów Świata- Muzeum Pereł.
Ludzie utrzymują się tu głównie z rybactwa,
hodowli krewetek oraz hodowli pereł. Małe krewetki wyłowione z morza wrzuca się
do bambusowych koszy i po trzech miesiącach „tuczenia” wyławia się. Są one
sporych rozmiarów nawet ponad 10 cm i jest to dobry biznes dla tutejszych
rybaków. Prowadzą również hodowlę pereł. Wszczepiony do małża kawałek macicy
perłowej rosnie później w niej do czasu aż osiągnie kilka milimetrów średnicy,
wtedy perła nadaje się do sprzedaży. Nie wszystkie wszczepione zarodki
przyjmują się, duża część jest odrzucana przez perłopławy.
