Bursztyn-Jantar-Amber

    

Bursztyn, jantar, amber (łac. sucinum, czasem także elektrum z gr. ἤλεκτρον - elektron) – kopalna żywica drzew iglastych, a w rzadszych przypadkach żywicujących liściastych drzew z grupy bobowcow.

Bogactwo odmian bursztynu.

Dlaczego bursztyn występuje w różnych kolorach? 

        Pytanie o barwę i przezroczystość bursztynu jest jednym z najczęściej zadawanych przez miłośników bursztynowych wyrobów, początkujących kolekcjonerów, oraz osoby odwiedzające wystawy żywic kopalnych. Zarówno barwa jak i przezroczystość należą do głównych kryteriów tworzenia klasyfikacji odmian. Surowiec choć wciąż identyfikowany jako sukcynit, jest różny w zależności od miejsca z którego pochodzi. Sprowadzany z kopalń rosyjskich jest mniej atrakcyjny od bursztynu uzyskiwanego z terenu Polski. Brak mu bogactwa odmian, którym odznacza się polski bursztyn uzyskiwany  z  czwartorzędowych nagromadzeń. Za arwę bursztynu nie odpowiada rodzaj żywicy- sukcynit, a warunki w jakich przebywały bryłki od momentu ich wędrówki i kolejnego przemieszczania się, aż do miejsc ich znalezienia.

 

Na półwyspie sambijskim (Rosja) bursztyn przebywał co najmniej 40 milionów lat od chwili jego osadzenia w „niebieskiej ziemi” w warunkach konserwujących (przede wszystkim: niezmieniająca się wilgotność) i dlatego pozostał w odmianach pierwotnych jasnożółtych, białych – nie zawsze atrakcyjnych dla odbiorcy. Bursztyn osiągalny w Polsce z osadów czwartorzędowych pochodzi z tych samych złóż eksploatowanych na Sambii, ale w ostatnim milionie lat był czasem nawet kilkakrotnie redeponowany i osadzany w coraz to młodszych osadach. Dzieje te wyraźnie dodały mu urody, stawiając go najwyżej w klasyfikacji rodzajów wszystkich znanych na świecie żywic kopalnych: w rzędzie kamieni ozdobnych. W transporcie naturalnym nabywał te cechy, o które dziś zabiegają w sposób sztuczny producenci biżuterii, niestety jednocześnie pozbawiając bursztyn tego piękna, jakie nadała mu przyroda.
​

​ Żywica budująca sople jest z reguły przezroczysta, co ma związek ze sposobem uwalniania się składników lotnych (w świeżej żywicy jest ich około 20% !). Jeżeli składniki te nie spowodowały wytworzenia się struktury porowatej (pienistej), nie została zaburzona piękna przezroczystość bursztynu. W przypadku, gdy wydzielanie się gazów jest bardzo szybkie, np. na powierzchni pod wpływem słońca, albo utrudnione stwardnieniem powierzchni, czy zamknięciem w szczelinie, żywica „pieni się” i staje się nieprzezroczysta żółta, albo biała. Białych odmian znamy kilka, od barwy idealnie białej w odmianie — kredowej aż do bieli, jakby zabrudzonej w odmianie zwanej kościakiem. Różnica w wewnętrznej strukturze polega na liczbie pęcherzyków, zróżnicowaniu ich wielkości oraz na stopniu ich "upakowania" w jednostce powierzchni. Im mniejsze pęcherzyki
​i lepiej "upakowane" (większa ich liczba) tym biel jest bardziej kredowa niż kościana.

Niektóre z nazw ludowych jak np. czysty, brudny, pierzasty, nagi, w łupinie bezpośrednio nie określają ani barwy, ani stopnia przezroczystości, ale dotykają genezy danej odmiany. C z y s t y – powstał z czystej żywicy bez udziału jakiejkolwiek substancji zanieczyszczającej. Bez silnie rozproszonych i zmienionych drobnych fragmentów roślinnych, które powodują tworzenie się bursztynu b r u d n e g o – odmiany powstałej przez zanieczyszczenia. Kopalna żywica przepełniona drobnymi okruchami zbutwiałej masy drzewnej, lub wiórkami prawie świeżej tkanki drewna przybiera barwy

jasnobrunatne, brunatne a nawet czarnawe. W  p i e r z a s t y m – czystość bursztynu, a tym samym przezroczystość

zmącona jest drobnymi fragmentami spienionego bursztynu. Spieniona struktura tworzy odmiany przeświecające albo nieprzezroczyste.

  
   Moda na przezroczysty bursztyn, który w przyrodzie jest rzadszy od nieprzezroczystego, wprawdzie uzasadnia coraz bardziej doskonaloną technologię klarowania na skalę przemysłową, jednak wartość bursztynu naturalnego pozostaje najwyższa. Nic nie zastąpi unikatowych odmian niebieskawych czy jarzębatych. Sztucznie wywołane wewnętrzne spękania tzw. „błyszczki” nie zastąpią naturalnych pseudoinkluzji powstających w skutek wietrzenia pustych po wiórkach drewna przestrzeni, albo „rysunków”, które powoduje rozproszona substancja roślinna.

Bursztyn zasadniczo dzieli się na odmiany i rodzaje ze względu na miejsce jego powstania i występowanie. Regiony w jakich się tworzył, warunki i rodzaj surowca z jakiego powstawał (żywice odmiennych drzew) decydują o jego różnorodności i pięknie. Znanych i wyodrębnionych jest ponad 60 odmian bursztynu, poniżej najbardziej znaneNajwiększe znane złoża bursztynów, szacowane na 90% całych zasobów światowych, zlokalizowane są w obwodzie kaliningradzkim (Rosja).

. Najstarsze bursztyny  pochodzą z utworów dewońskich (stwierdzono je w Kanadzie); najmłodsze, niezaliczane zasadniczo do bursztynów są znajdowane w Ameryce Południowej, Afryce, Australii i Nowej Zelandii (kopal).

Barwa: żółty, brązowy, białożółty, kremowy, czerwony, pomarańczowy, rzadko niebieski, zielonkawy, fioletowy.

Odmiany

Aikait - odmiana rumenitu w znacznym stopniu zasiarczona. Barwa bursztynu czerwono-brązowa lub rzadziej jasna żółta lub żółto miodowa. Bardo kruchy i nieprzeźroczysty bursztyn. Występuje w pokładach węgla brunatnego z okresu końca kredy. Występuje we Francji i  na Węgrzech w okolicach Aika. Bryłki bursztynu niewielkie, rzadko przekraczające 5cm.

Bursztyn bałtycki

Bursztyn bałtycki (nazwa geologiczna - sukcynit) zwany też „bałtyckim złotem” - odmiana bursztynu, organiczna substancja - żywica kopalna powstała w warunkach naturalnych przed 40 milionami lat. Pochodzi z trzeciorzędowych utworów (eocen – miocen). Najcenniejszy bursztyn w jubilerstwie i bursztynnictwie. Odmianą bursztynu bałtyckiego jest tzw. kościak, nieprzeźroczysty, barwy kości słoniowej zawierający duże ilości mikroskopijnych pęcherzyków powietrza. Kościak jest bursztynem o największej zawartości kwasu bursztynowego. Trudny w obróbce ze względu na problemy z jego polerowaniem.

Występuje w utworach trzeciorzędowych: .bursztyn bałtycki, dominikański, birmański (birmit) – odmiana spotykana w Tajlandii, Wietnamie, Malezji, Mjanmie, chilijski, meksykański, australijski, grenlandzki (szraufit), sachalinski, sycylijski;

    W utworach kredowych: b. libański, jakucki, willeryt, cedaryt – spotykany w Kanadzie, walchowit i neudorfit – odmiany spotykane w Czechach. Najbardziej znany – sukcynit jest znajdowany w utworach trzeciorzędowych Polski, Litwy, Łotwy, Rosji, Danii, Niemiec. Inne żywice kopalne są spotykane w Argentynie (ambryt), w Afryce, na Madagaskarze.

 

Bursztyn z zatopionym insektem.

Różne kolory naturalnego bursztynu

Żywica wydostawała się ze zranień, pęknięć pni i gałęzi drzew, tworząc nacieki, określane mianem sopli lub kropli. Żywica gromadziła się również bezpośrednio pod korą lub wewnątrz pnia, tworząc formy podkorowe. Mówi się o dwóch przyczynach intensywnego żywicowania: po pierwsze, drzewa broniły się, osłaniając zranienia, blokując dostęp wirusom i grzybom pasożytniczym. Po drugie, mogła być to reakcja drzew na zachodzące zmiany klimatu, znaczne wahania temperatury i wyjątkową aktywność wulkaniczną. Żywica przetrwała do naszych czasów w formach dokumentujących sposób jej powstawania i przemieszczania.

Wydobywanie bursztynu metodą hydrauliczną, okolice Gdańska.

Drzewo macierzyste bursztynu bałtyckiego

Gatunek drzewa, którego żywica zrodziła bursztyn bałtycki, nie jest jednoznacznie ustalony. Najczęściej w literaturze wskazywany jest Pinus succinifera (tj. "drzewo bursztynodajne", rodzina sosnowatych). Nowsze badania wskazują jednak na Pseudolarix wehri z rodzaju modrzewników lub na drzewa z rodziny sośnicowatych (Sciadopityaceae).

W Polsce udokumentowane geologicznie (na koniec 2010 r.) są cztery złoża o łącznej zasobności bursztynu (bilans geologiczny) 1118 ton: największe w Górce Lubartowskiej 1088 ton (w osadach eoceńskiej delty), w Przeróbce 17 ton (złoże wtórne w czwartorzędowym osadzie), w Wiślince 2,7 tony (złoże wtórne w czwartorzędowym osadzie) i w Możdżanowie 10 ton (w krze osadów eoceńskich w obrębie plejstocenu); prócz tego rocznie skupuje się 4-6 ton bursztynu pozyskanego według oficjalnych danych z plaż Bałtyku.

Sporadycznie bursztyn był znajdowany również w centralnej Polsce, np. w Warszawie, na południu Polski, w Krakowie, na Górnym i Dolnym Śląsku np. w okolicach Wrocławia, Bytomia, Jaworzna, czy Zabrza.

Wyroby - Bursztyn szlifowany i matowy

 

  

Najbardziej ceniony w jubilerstwie bursztyn bałtycki, znany od pradziejów, po raz pierwszy włączony do wykazów mineralogicznych przez Breithaupta w XIX wieku, inaczej zwany jest sukcynitem. Ze względu na niewielką twardość ulega szybko zarysowaniom oraz zmatowieniu na wypolerowanej powierzchni w przypadku kontaktu z twardszymi materiałami, np. ziarenkami piasku zawartymi w kurzu i powietrzu. Bursztyn jest przedmiotem handlu. Największe międzynarodowe targi bursztynu na świecie Amberif odbywają się w Gdańsku.

W medycynie ludowej dym bursztynowych kadzidełek zabijał zarazki, a noszone na szyi korale zapobiegają bólom gardła i głowy oraz wzmacniają tarczycę. Ogrzane grudki bursztynu stosowało się do wyciągania z oczu ciał obcych (muszek, pyłków). Utłuczony proszek zażywano jak tabakę, co miało oczyścić zatoki i pomóc w pozbyciu się kataru.

Współczesna litoterapia stosuje bursztyn jako nalewkę w leczeniu chorób tarczycy, gardła, przy chrypce i reumatyzmie. W bursztynie występują liczne skamieniałe organizmy, które są użyteczne w badaniach naukowych, podobnie jak i inkluzje nieorganiczne zawarte w żywicy kopalnej.

Występuje głównie wzdłuż południowych wybrzeży Morza Bałtyckiego: w Danii, Niemczech, Polsce, na półwyspie Sambia w Rosji (największa na świecie kopalnia bursztynu), na Litwie – okolice Kłajpedy i Łotwie oraz rzadziej w Szwecji, a także na Ukrainie na Polesiu Wołyńskim (kopalnia w okolicach Klesowa), w okolicach Bitterfeld-Wolfen w Niemczech. Na terenie Polski bursztyn występuje także w nagromadzeniach plejstoceńskich i holoceńskich na obszarach polodowcowych w strefie nadmorskiej.

Miejsca występowania:

W Polsce bursztyn bałtycki występuje w złożach: w okolicach Zatoki Gdańskiej, Mierzei Wiślanej, u nasady Mierzei Helskiej; w osadach polodowcowych, w tym w tzw. porwakach (np. dawna kopalnia bursztynu w Możdżanowie koło Słupska); w okolicach Lubartowa; na Kurpiach.

Znaczenie

Niekiedy zawiera bardzo cenne z punktu widzenia naukowego i wyjątkowo atrakcyjne dla kolekcjonerów inkluzje, często doskonale zachowanych organizmów zwierzęcych i roślinnych.

Bursztyn bałtycki od najdawniejszych czasów był używany jako kamień ozdobny i leczniczy. Ozdoby i amulety wyrabiano z niego już w paleolicie, na ten okres datowane jest stanowisko archeologiczne we wsi Niedźwiedziówka w powiecie nowodworskim.

Handlowano nim w całej starożytnej Europie.

Niezwykłym powodzeniem cieszył się w Cesarstwie Rzymskim, a także w całym basenie Morza Śródziemnego. Wyprawy po niego były organizowane od V w. p.n.e. i wiodły tzw. szlakiem bursztynowym od Adriatyku do wybrzeży Morza Bałtyckiego.

Najbardziej znanym dziełem jest Bursztynowa Komnata, która zaginęła podczas II wojny światowej.

   

Jest wykorzystywany w przemyśle kosmetycznym, farmaceutycznym, medycynie i przemyśle jubilerskim.

Największa znana bryła ważąca 9,75 kg została znaleziona w 1860 r. w okolicach Kamienia Pomorskiego. Obecnie okaz ten znajduje się w Muzeum Przyrodniczym Uniwersytetu im. Humboldta w Berlinie.

Najciekawsze polskie kolekcje można oglądać w Muzeum Ziemi PAN w Warszawie, Muzeum Zamkowym w Malborku, Muzeum Bursztynu w Gdańsku, Muzeum Bursztynowa Komnata w Stegnie, Muzeum Inkluzji w Bursztynie w Gdyni.

Ciągle należy do wysoko cenionych kamieni ozdobnych. Wykonuje się z niego przedmioty użytkowe i ozdobne oraz biżuterię, często o dużej wartości artystycznej.

Nazewnictwo i określenia kamieni jubilerskich z bursztynu bałtyckiego (sukcynitu) według Międzynarodowego Stowarzyszenia Bursztynników[7]:

bursztyn bałtycki (sukcynit) naturalny – kamień poddany jedynie obróbce mechanicznej (na przykład szlifowanie, cięcie, toczenie, polerowanie) bez jakichkolwiek zmian naturalnych właściwości;

bursztyn bałtycki (sukcynit) modyfikowany – kamień poddany obróbce termicznej lub ciśnieniowej, powodującej zmianę właściwości fizycznych, między innymi stopnia przezroczystości i barwy, lub w podobnych warunkach kształtowany z jednej bryłki, wcześniej przyciętej do zamierzonych rozmiarów;

bursztyn bałtycki (sukcynit) rekonstruowany (prasowany) – kamień otrzymany z kawałków bursztynu bałtyckiego sprasowanego pod wpływem podwyższonej temperatury i wysokiego ciśnienia bez dodatkowych składników;

bursztyn bałtycki (sukcynit) łączony – kamień składający się z dwu lub więcej części naturalnego, modyfikowanego lub rekonstruowanego bursztynu bałtyckiego, sklejonych z użyciem jak najmniejszej ilości bezbarwnego spoiwa.

Bursztyn dominikański

Mrówka Anochetus intermedius w bursztynie dominikańskim.

Niebieski bursztyn z Dominikany

Bursztyn dominikański – bursztyn występujący we wschodniej i środkowej części wyspy Haiti, na terenie państwa Dominikana.

Cechuje się obniżoną zawartością (poniżej 3 %) kwasu bursztynowego, toteż zalicza się go do retynitu. Przeważnie ma barwę żółtą, znana jest też znacznie rzadsza odmiana o niebieskiej fluorescencji, tzw. niebieski bursztyn. Zwykle cechuje się dużą przezroczystością. Zawiera bardzo liczne (liczniejsze niż w bursztynie bałtyckim i dobrze zachowane skamieniałości, przede wszystkim owadów i pajęczaków, ale znaleziono też w nim jaszczurki i żaby oraz liczniejsze niż bursztynie bałtyckim dobrze zachowane części roślin.

Badania składu bursztynu dominikańskiego i inkluzji roślinnych wykazały, że prawdopodobnie utworzył się on z żywicy drzew z rodziny bobowatych z rodzaju Hymenaea, z wymarłego gatunku Hymenaea protera.

Wydobywany jest z osadów wieku oligoceńskiego i mioceńskiego w dwóch pasmach górskich: Cordillera Septentrional i Cordillera Oriental (złoża autochtoniczne) oraz z dwóch małych redeponowanych złóż na nizinach w pobliżu Cordillera Oriental.

Costa del Ambar (Wybrzeże Bursztynowe

Znany był miejscowej ludności indiańskiej przed przybyciem Kolumba, a w Europie pojawił się tuż po II wojnie światowej. Obecnie wydobywany na potrzeby jubilerskie.

Bursztynowi dominikańskiemu poświęcone jest muzeum w Puerto Plata

Tajemnice bursztynu

"Brytyjski naukowiec odkrył wiek pająka zatopionego w bursztynie, pochodzącego ze zbiorów muzeum na Dominikanie. Pająk pochodzi sprzed 20 milionów lat - czytamy w serwisie BBC News.

Dwa lata temu paleontolog David Penney z Uniwersytetu Manchesterskiego zwrócił uwagę na jeden z okazów podczas swojej wizyty w Museo del Ambar Dominicano w Puerto Plata na Dominikanie. Przedmiotem jego zainteresowania stał się zatopiony w bursztynie pająk o wymiarach 4 na 2 cm.

Badacz postanowił zbadać zakonserwowanego pajęczaka. W bursztynie znalazł kropelki jego krwi, której analiza wskazuje, że żył on przed 20 mln lat. To pierwszy przypadek znalezienia krwi pająka w bursztynie, naukowcy mają więc nadzieję, że uda się uzyskać także DNA.

Pająk jest przedstawicielem nowego gatunku z rodziny Filistatidae. Powszechnie występuje ona w Ameryce Południowej i na Karaibach.

Jak opisuje naukowiec, pająk najprawdopodobniej wspinał się po drzewie 20 mln lat temu, gdy nagle uderzyła go szybko spadająca kropla żywicy. To niesamowite, ale analizując pozycję, w której pająk został zatopiony i kropelki jego krwi, można odgadnąć, w jaki sposób zginął, w którym kierunku, a nawet w jakim tempie się poruszał - opowiada Penney".

Villa Bentz - atrakcyjny wiktoriański budynek w centrum Puerto Plata na ulicy Duarte.

 

W pomieszczeniach Amber Museum znajduje się unikatowa kolekcja kosztownego bursztynu dominikańskiego.

Według ekspertów, dominikański bursztyn jest ok 90 % bardziej przezroczysty niż bursztyn z innych rejonów ziemi. Wielbiciele i kolekcjonerzy cenią dominikański bursztyn, zwłaszcza ze względu na to co zawiera. Możliwość znalezienia owadów w bursztynie z Dominikany jest 10 razy większa, niż w bursztynie bałtyckim.

... Wizyta w Amber Muzeum rozpoczyna się na drugim piętrze Villii Bentz. Przewodnik wyjaśnia, że bursztyn jest właciwie sokiem, który sączył się z drzew 30 milionw lat temu i zalewał wszystko po drodze ... przede wszystkim owady, ale inne elementy flory i fauny również. Z biegiem czasu wszystko stwardniało tworząc przezroczystą "skałę". 

Uwięziona w locie, pasożytnicza osa z rodziny Scelionidae. Mały kawałek dominikańskiego bursztynu stał się przeźroczystym grobowcem na wieczny czas .

Museo del Ámbar (Muzeum Bursztynu).

BURSZTYN

Bursztyn jest jednym z najbardziej tajemniczych skarbów Dominikany i rzeczywiście niepowtarzalnym. Żywica drzew skamieniała przed milionami lat zamykając w sobie wiele żyjątek. W sterylnych warunkach żywicy, chronione przed wpływem bakterii i grzybów przetrwały tak resztki zwierząt, roślin, ziarnka piasku, bąbelki powietrza i krople wody. W ten sposób naukowcy otrzymali klucz do badania Trzeciorzędu. Znajduje się też duże kawałki bursztynu z całymi chrząszczami, ważkami, skorpionami, czy jaszczurkami. Naukowcy zafascynowani są znaleziskami z zatopionymi kleszczami, roztoczami i innymi pradawnymi insektami. 
Miejsca znalezisk znajdują się w Północnych Kordylierach na wysokości 700 do 1500 npm. na zapleczu "Costa del Ambar" (Wybrzeże Bursztynowe) - liczącym ok 100 km pasie wybrzeża w okolicy Puerto Plata po Santiago.

Obok typowego, złotobrązowego bursztynu można napotkać rzadkie okazy bursztynu błękitnego. Olbrzymie ciśnienie i temperatury spowodowane działalnością wulkaniczna doprowadziły do zmian struktury molekularnej bursztynu powodując zmianę jego zabarwienia. 
"Błękitny Olbrzym" jest taką sensacją w Bursztynowym Gabinecie w Muzeum Natury w Stuttgarcie. Waży on 2,8 kg i pochodzi z Dominikany.
Mimo, że w Badenii Württembergii nie znaleziono żadnego bursztynu, posiada ono  Narodowe Muzeum Przyrodnicze gdzie można obejrzeć najsławniejsze zbiory bursztynu. Niektóre najpiękniejsze i najbardziej interesujące sztuki zgromadzono w Gabinecie Bursztynowym.
Szczególnie spektakularnymi rarytasami są znaleziska rzadkich kręgowców w bursztynie. W swoich zbiorach posiada zatopioną w burszynie  małą żabę i legwana.  posiada Muzeum w swych zbiorach
Muzeum Bursztynu znajduje się też w Santo Domingo w dzielnicy Zona Colonial.

Blue Amber

LARIMAR (ŁZY MORZA)

Larimar jest bardzo rzadkim i wartościowym kamieniem szlachetnym. Tu na Dominikanie jest jedyne w świecie miejsce jego występowania. Miejsce odkrycia znajduje się w południowo-zachodniej części w górskim regionie oddalonym 7 km od Morza Karaibskiego, w okolicy Barahona i Baoruco. Wydobycie odbywa się prymitywnymi środkami, praca zaś odbywa się w ekstremalnie ciężkich warunkach i niebezpiecznych w wąskich korytarzach kopalń.

Przed laty  znalazcy błękitnych kamieni przywieźli je jubilerowi w stolicy  do oceny. Ten był tak zachwycony delikatnym błękitem kamieni, że nazwał je Larimar.  LARI to zdrobnienie od imienia córki Larissy i MAR po hiszpańsku morze.

Kolor tego kamienia jest turkusowo - niebieski pomieszany z białym. Z twardością 5.5 nadaje się bardzo dobrze do obróbki jubilerskiej i jest niepowtarzalnym rarytasem z Republiki Dominikany w dostępnej cenie. Sprzedawany jest powszechnie jako doskonała pamiątka z Wyspy. Mały naszyjnik można już nabyć w cenie 15 $, pojedyncze kamienie sprzedawane są 5 $. Najbardziej znaną firmą jubilerską na Wyspie jest Firma Harrison sprzedająca swoje wyroby w głównych miastach kraju, oferująca biżuterię w różnych gatunkach od popularnej do luksusowej, co ma znaczenie w cenie produktów.

Bursztyn japoński.

Bursztyn japoński – wydobywany w północnej części wyspy Honsiu, nad brzegiem Oceanu Spokojnego. Żywica ta, zwana obecnie bursztynem japońskim, ma cechy nieco zbliżone do sukcynitu (bursztynu bałtyckiego) pod względem możliwości obróbki, choć wymaga znacznie większej ostrożności przy wszystkich operacjach, a szczególnie przy polerowaniu, z racji efektu "ciągnienia się". Tylko niewielka część ma urodę podobną do cenionych odmian przezroczystego i złocistego bursztynu bałtyckiego. Przeważa odmiana nieprzezroczysta ciemno-pomarańczowa, a znaczna część to bryłki brązowawe z charakterystycznymi małymi plamkami.

Odmiana bursztynu: keflachit.

Odmiana bursztynu: keuperyt.

Pozostaje jeszcze wiele odmian bursztynu takich jak cyberyt, keflachit czy keuperyt ale mają one mniejsze znaczenie tak ze względu na wydobywane ilości jak i znaczenie w jubilerstwie.

Krancyt

Krancyt - odmiana bursztynu spotykana i wydobywana w Saksonii.

Kopal

Kopal – bardzo szczególna odmiana bursztynu. Niektórzy uważają, że tej kopalnej żywicy nie powinno się klasyfikować jako rodzaju czy odmiany bursztynu. Kopal z bursztynem łączy pochodzenie – żywice drzew, różni czas powstania. Bursztyn powstawał od 130 mln (bursztyn libański) do 60 -40 mln lat temu (bursztyn bałtycki), wiek kopalu natomiast to około 2 mln lat. Jest on bardzo miękki, krótki czas jego kamienienia nie utwardził i nie nadał mu właściwości bursztynu. Ma lepką, kleistą powierzchnię z wyraźnie wyczuwalnym zapachem żywicy. Głównym obszarem występowania kopalu jest południowa półkula (Afryka, Dominikana i Kolumbia). Kopal jest bardzo cenną kopaliną ze względu na występujące w nim inkluzje, zastygłe w nim organizmy i fragmenty roślin tamtego okresu zachowały się w stanie nienaruszonym i są nieocenionym źródłem informacji dla paleoentymologów.
Kopal często zwany jest fałszywym bursztynem lub niesłusznie "młodym bursztynem" (termin ten zarezerwowany jest dla bursztynu bałtyckiego), bez specjalnych zabiegów nie nadaje się do wykorzystania w jubilerstwie. Imitacje z kopalu utwardza się metodami chemicznymi i pokrywa go specjalnymi lakierami. Łatwym sposobem wykrycia jest wykonanie próby np. acetonem, kopal bardzo łatwo się rozpuszcza i jego powierzchnia natychmiast staje się lepka.

Bursztyn libański

Bursztyn libański – odmiana bursztynu w osadach kredowych (odmiana retynitu z dolnej kredy - ok. 130 mln lat) występuje na Bilskim Wschodzie głównie w Libanie. Barwy - jasnożółta, pomarańczowa, ciemno-czerwona rzadziej kremowa i biała. Spotykane są też bryłki bursztynu w kolorze czerwonym, poprzez brązowy aż do odmian czarnych. Przeźroczysty do prawie nieprzeźroczystego. Bursztyn libański jest szczególnie cenny ze względu na występujące w nim najstarsze inkluzje zwierzęce i roślinne. Bardzo kruchy.

Bursztyn meksykański

Bursztyn meksykański – odmiana bursztynu znajdowana w osadach trzeciorzędowych (oligocen górny – miocen dolny) w Meksyku.bursztyn tajmyrski.

Bursztyn meksykański – bursztyn liczący 25-35 mln lat z ery oligoceńskiej. Spotykany też pod nazwą bursztynu z Chiapas. Znany głównie z licznie występujących w nim inkluzji. Bardzo zbliżony cechami do bursztynu dominikańskiego o podobnych barwach i twardości.

Jego „dojrzewanie” w strefie aktywnej sejsmicznie i wulkanicznie, pod wpływem wysokich temperatur wytworzyło okazy o unikalnej czerwonej barwie. 

Polerowany kawałek retynitu pochodzący z Borneo.

Retynit.

Retynit – odmiana bursztynu, żywica kopalna cechująca się brakiem kwasu bursztynowego lub jego obniżoną zawartością (poniżej 3%), czym różni się od sukcynitu. Pod własnymi nazwami znane są różne odmiany retynitu, np. gedanit. Z wyjątkiem sukcynitu (głównie tzw. bursztynu bałtyckiego, ukraińskiego i z Bitterfeld) olbrzymia większość bursztynów występujących na świecie należy do retynitów[5]. Retynit od sukcynitu można odróżnić, robiąc analizę widma w podczerwieni - odcinek uzyskanej krzywej dla długości fali 8,3 mikrometra wyraźnie się różni u obu tych żywic.

Rumenit

Rumenit – odmiana bursztynu występująca w Rumunii. Bursztyn o przeźroczystej strukturze z licznymi niewielkimi pęknięciami. Barwa czerwono-brunatna.Barwa brunatno-czerwona.Podobnie jak bursztyn bałtycki bardzo ceniony w jubilerstwie. Liczne okazy tego bursztynu wyglądem i strukturą przypominają masę perłową. Jest to jedna z cenniejszych odmian bursztynu.

Symetyt

Symetyt – bursztyn występujący na Sycylii, stosunkowo młody bo liczący około 25 mln lat (era miocenu). Bardzo cenny bursztyn jubilerski, zielonożółty i czerwony z licznie występującymi w nim inkluzjami. zdarzają się kawałki błękitne, fluoryzuje w najrozmaitszych kolorach. Znane nam złoża tego bursztynu zostały praktycznie wyczerpane.

Walchowit

Walchowit - bursztyn o barwie beżowej występujący na Morawach, charakteryzuje się całkowitą nieprzeźroczystością. Odmiana krancyt spotykana w Saksonii.

Zielony bursztyn z rejonu Karaibów

Fluorescent Amber 

Ambre-bernstein

Amber Indonesia

          

   Muzeum Buesztynu w Gdańsku -Oddział Muzeum Historycznego

                                                      

Muzeum-Bursztynu-w-Gdansku-Wieza-Wiezienna-i-Katownia

Eksponaty muzeum pochodzą z prywatnych zbiorów Wojciecha Głodzika, a jest co oglądać! Można zobaczyć miedzy innymi drzewo ociekające bursztynem i wiele misternie wykonanych bursztynowych cudeniek. Pan Wojciech tworzy swoją kolekcję od kilkunastu lat. 

Muzeum - architektura żuławskich domów podcieniowych

W Muzeum Bursztynu można zobaczyć między innymi bursztynowy kościół w Stegnie

              

   W Muzeum w Stegnie prezentujemy  najciekawsze eksponaty brył bursztynu i inkluzji. Pochodzą one z prywatnych zbiorów właściciela Muzeum Wojciecha Głodzika.