Panda wielka
Panda wielka, niedźwiedź bambusowy (Ailuropoda melanoleuca) – gatunek drapieżnego ssaka z rodziny niedźwiedziowatych (Ursidae).zamieszkuje łańcuchy górskie położone w prowincjach Syczuan, Gansu i Shaanxi w Chińskiej Republice Ludowej.
Jest to gatunek ginący, objęty ścisłą ochroną. Obecnie tylko nieliczne osobniki pandy wielkiej żyją na wolności, żyje obecnie mniej niż 1000 a w ogrodach zoologicznych należą do największych rzadkości . Na wolności panda wielka występuje tylko w zimnych i wilgotnych wysokogórskich lasach bamcusowych na wysokościach od l 200 do 4000 m n.p.m.(zimą schodzi do 800 m n.p.m.). Zwierzęta tego gatunku żywią się głównie pędami bambusa, tymczasem powierzchnia występowania tej rośliny coraz bardziej się kurczy.
Jej przynależność do drapieżnych nie ulega wątpliwości, lecz w rzeczywistości zwierzę odżywia się prawie wyłącznie pędami bambusa, choć – podobnie jak większość zwierząt drapieżnych – nie gardzi jajami i gryzoniami, które zjada wraz z pokarmem roślinnym. Panda je bardzo dużo – na dobę potrzebuje ok. 38 kilogramów paszy. Przez długi czas była zaliczana do rodziny szopowatych jako odległy krewny pandy małej, jednak badania genetyczne wykazały, że panda wielka jest spokrewniona z niedźwiedziami, od których oddzieliła się we wczesnym rozwoju rodziny niedźwiedziowatych. Jej najbliższym krewnym jest niedźwiedź andyjski.
Wymiary:
Wysokość w kłębie: 60-80 cm
Długość ciała: 1,2-1,5 (głowa i tułów)
Długość ogona: 12-13 cm
Masa ciała: 75-115 kg samce; samice lżejsze o 10%-20%
Informacje ogólne[5]
Dojrzałość płciowa: 5-6 lat
Okres godowy: od marca do maja
Ciąża: 97-163 dni
Opóźnienie implantacji zarodka: 1,5-4 miesięcy
Liczba młodych w miocie: 1-3, zwykle tylko jedno przeżywa
Długość życia: 20-30 lat
Liczebność: około 1000 osobników
Panda jest zwierzęciem stopochodnym, porusza się w charakterystyczny sposób, z łapami zwróconymi do wewnątrz i nisko opuszczoną głową.
Panda wielka należy do zwierząt na granicy wymarcia, głównie wskutek niskiej rozrodczości, ale również wskutek stopniowego ograniczania obszarów dla niej dostępnych.
Panda mała
Panda mniejsza, panda czerwona (Ailurus fulgens) – gatunek drapieżnego ssaka z rodziny pandowatych (Ailuridae). Dawniej była zaliczana do szopowatych. Wraz z pandą wielką tworzyła niegdyś podrodzinę Ailurinae w rodzinie niedźwiedziowatych (Ursidae).
Panda mała jednak nie ma nic wspólnego z Pandą Wielką. Osiągają wielkość domowego kota, a ich ogon może sięgać nawet do 50 cm. Używają go jako dodatkowego okrycia w podczas zimnych nocy. Większość czasu spędzają na drzewach, najbardziej aktywne są w nocy.
Są nieśmiałe,młode na świat przychodzą głównie wiosną i latem. Pozostają w schronieniu przez 90 dni wraz z matką. Samce nie troszczą się o potomstwo.
Pandy małe są zagrożone wyginięciem, przez niższczenie ich naturalnego środowiska.
Żywią się bambusem, ale, w przeciwieństwie do swojego większego krewnego, z chęcią spożywają owoce, żołędzie, korzenie i jaja.
Występuje w południowych Chinach, w Indiach, Nepalu i Mjanmie.
Prowadzi nocny tryb życia i jest zwierzęciem wszystkożernym, jednakże pokarm roślinny jest podstawą jej wyżywienia.
Długość: 51-63 cm
Długość ogona: 30-60 cm
Masa: samce 4.5-6.2, samice 3-4.5 kg
Ubarwienie: rdzawe lub rdzawobrązowe, pysk, policzki i końce uszu białe; na ogonie ciemniejsze pierścienie, koniuszek ogona puszysty i ciemny, łapy i brzuch ciemniejsze od reszty ciała.
Rozmnażanie: ciąża trwa od 90 do 150 dni, w miocie 1-5 młodych.
Siedlisko: lasy na obszarach górzystych
Status: gatunek zagrożony
Zamieszkuje dziuple lub nory w korzeniach drzew na stromych
skalnych zboczach. Panda mała ma częściowo wysuwalne pazury, co ułatwia jej
wspinaczkę. Żyje w parach lub małych grupach rodzinnych, jak większość
drapieżników jest terytorialna i znakuje swój teren wydzielinami specjalnych
gruczołów i moczem. Dość dobrze aklimatyzuje się w warunkach ogrodów
zoologicznych.
Wyróżnia się 2 podgatunki pandy małej:
panda zachodnia (Ailurus fulgens fulgens)
panda chińska (Ailurus fulgens refulgens)