grafika-gify-kartki

Piramida Chefrena

Piramida Chefrena – druga co do wielkości piramida w Gizie, grobowiec faraona Chefrena – czwartego z kolei władcy starożytnego Egiptu z IV dynastii, który przypuszczalnie był również budowniczym Wielkiego

Sfinksa

Piramida Chefrena

Piramida Chefrena – druga co do wielkości piramida w Gizie, grobowiec faraona Chefrena – czwartego z kolei władcy starożytnego Egiptu z IV dynastii, który przypuszczalnie był również budowniczym Wielkiego

Sfinksa.Uer-ChaefRe – Chefren jest Wielki.

Wielki Sfinks

Wielki Sfinks – monolityczny posąg sfinksa, znajdujący się na terenie kompleksu piramid w Gizie, w Egipcie. Rzeźba ma długości 73,5 m i wysokość 20 m, prawdopodobnie przedstawia wizerunek Chefrena.

Posąg wykonany został prawdopodobnie około 2550 r. p.n.e., z inicjatywy Chefrena. Rzeźba wykuta została w wapiennej skale, która prawdopodobnie ostała się po wykuciu bloków, które użyto do budowy Piramidy Cheopsa.

W czasach XVIII dynastii (ok. 1550 – 1295 r. p.n.e.), za panowania Totmesa IV, posąg odnowiono i umieszczono między łapami Sfinksa kamienną stelę z aktem dziękczynnym za objęcie władzy, którą faraon miał otrzymać za sprawą Sfinksa – przyszły władca odpoczywając w cieniu posągu miał sen, w którym wielki bóg obiecał mu królestwo w zamian za uwolnienie Sfinksa od piasku pustyni.

Kleopatra VII

Kleopatra VII Filopator, Kleopatra Wielka, gr. Κλεοπάτρα Φιλοπάτωρ, egip. Qlwpdrt – Kliupadrat (ur. 69 rok p.n.e., zm. 12 sierpnia 30 roku p.n.e. w Aleksandrii) – ostatnia królowa hellenistycznego Egiptu, panująca w latach 51–30 p.n.e. Nosiła tytuły Królowa, Nowa Bogini, Bogini Miłująca Ojca, Bogini Miłująca Ojczyznę. Była córką Ptolemeusza XII Auletesa.

Wizerunek Kleopatry w ruinach w Denderze (rycina; 1884 rok).

Posąg Kleopatry (bazalt) – 2. połowa I w. p.n.e.

Po wstąpieniu na tron poślubiła swego brata Ptolemeusza XIII. Na skutek intryg dworskich opuściła Egipt i udała się do Palestyny, gdzie zdobyła poparcie Cezara, z którym miała syna, Ptolemeusza XV Cezariona. Dzięki interwencji wojskowej Cezara powróciła na tron egipski. Po śmierci Ptolemeusza XIII, który zginął na skutek zamieszek antyrzymskich w Aleksandrii, Kleopatra poślubiła drugiego brata, Ptolemeusza XIV. Z nim odbyła podróż do Rzymu w celu wzmocnienia więzi politycznych pomiędzy obydwoma państwami. Po śmierci Cezara powróciła do Egiptu i rozkazała zamordować małżonka, po czym w imieniu małoletniego Cezariona objęła rządy.

W trwającej w Rzymie wojnie domowej Kleopatra poparła zwolenników cesarstwa Oktawiana Augusta i Marka Antoniusza. W 42 roku p.n.e. osobiście poznała tego drugiego, czego skutkiem był długoletni związek uczuciowy.

W późniejszym konflikcie pomiędzy Oktawianem a Antoniuszem opowiedziała się za kochankiem, z którym miała troje dzieci: bliźnięta Aleksandra Heliosa i Kleopatrę Selene oraz syna Ptolemeusza Filadelfosa. Oktawian w bitwie pod Akcjum w 31 roku p.n.e. pokonał połączone siły Antoniusza i Kleopatry, po czym wkroczył do Egiptu. Kleopatra po nieudanych pertraktacjach ze zwycięzcą, polegających na dążeniu do zapewnienia władzy w Egipcie swoim potomkom, 12 sierpnia 30 roku p.n.e. popełniła samobójstwo.

Faraon - Ramzesa III

Król Górnego i Dolnego Egiptu

Ramzes III – faraon, władca starożytnego Egiptu z XX dynastii, z okresu Nowego Państwa. Syn Setnachta i królowej TiymerenIset (Teje ukochana przez Izydę). Panował prawdopodobnie w latach 1183–1152 p.n.e. (lub 1187/1186–1156/1155 p.n.e.). Wstąpił na tron w dniu III Szemu 26 dniu. Według papirusu Harris I, panował 31 lat i 41 dni. Ramzes III od początku swego panowania naśladował swego wielkiego imiennika, Ramzesa II. Przejawiało się to w tytulaturze jaką przyjął, w nadawaniu swym synom imion synów Ramzesa II, dążeniu do dorównania Ramzesowi II w przedsięwzięciach budowlanych oraz akcjach militarnych.

Ramzes VII

Ramzes VII – faraon, władca starożytnego Egiptu z XX dynastii, z okresu Nowego Państwa. Prawdopodobnie panował w latach 1134-1126 p.n.e. lub 1136-1128 p.n.e. Był prawdopodobnie synem Ramzesa VI.
Brak jest danych dotyczących Ramzesa VII. Był królem, który pozostawił kartusze z swym imieniem w bardzo niewielu miejscach. Wiemy o bardzo niskich wylewach Nilu za jego czasów, co pociągnęło za sobą klęskę nieurodzaju, rosnący głód i szalejącą inflację, niszczącą majątki nawet najbogatszych. Władca nie angażował się w życie publiczne, przekazując wiele obowiązków, coraz bardziej skorumpowanym urzędnikom. Nie opuszczał lub bardzo rzadko opuszczał swój pałac. Zaprzestał inspekcji na prowincji i coraz mniej interesował się sprawowaniem władzy, co spowodowało wzrost wpływów kapłanów Amona w Tebach. Ramzes VII pochowany został w Dolinie Królów w niewielkim, skromnym grobowcu KV 1. Jak dotąd mumii króla nie odnaleziono.
Faraon ten odniósł wielkie zwycięstwa, dzięki czemu Egipt z państwa upadłego z powrotem stał się mocarstwem. Jednak w ostatnim okresie 30-letniego panowania Ramzesa III jego rządy stały się dla większości społeczeństwa nie do zniesienia.

Poderżnięte gardło Ramzesa III

Średniowiecze

W czasach średniowiecza powstało wiele fantastycznych legend dotyczących Sfinksa. Jedna z nich opowiada o niezwykłej obietnicy, która została złożona przez Wielkiego Sfinksa we śnie pewnemu biednemu mieszkańcowi Fajum. Sfinks, nazwany przez Arabów „Panem Grozy”, obiecał owemu wieśniakowi znalezienie skarbu w swoim uchu. Wiedziony żądzą bogactwa, przybył do Gizy i rozpoczął poszukiwania w wystającej z piasku głowie olbrzyma. W tym czasie przyjechał strażnik na koniu i złapał poszukiwacza, który nie był legalnie zarejestrowany. Jednak usłyszawszy opowieść chłopa, wdrapał się po kamieniach i sam począł szukać. Chciwość strażnika została ukarana, bo w uchu nie było skarbu, lecz – norka kobry, która po chwili go ukąsiła. Nieszczęśnik spadł i zabił się, tymczasem wieśniak zabrał dla siebie jego zbroję i konia. Słowa Sfinksa więc się sprawdziły i chłop otrzymał obiecany skarb.

Kolejna baśń, pochodząca podobnie jak poprzednia z XIII wieku, mówi także o ubogim człowieku i jego przygodzie ze Sfinksem. Jej bohater znalazł jedną z kart Księgi Zaklęć, która opisywała sposób składania ofiary Sfinksowi. Jeśli właściwie wykonało się instrukcje, na języku Sfinksa pojawić się miała złota moneta – dinar. Nietrudno się domyślić, że moneta miała magiczne właściwości. Jej niezwykłość polegała na tym, że potrafiła równoważyć monety położone naprzeciw niej na szali wagi.

W 1378 suficki szejk Sajim al-Dahra uszkodził twarz i oczy Sfinksa. Inny szejk, Horemchet, w celu ochrony rzeźby przesypał zalegające hałdy piasku na sąsiednią wioskę, co odbiło się zemstą poszkodowanych w ten sposób mieszkańców wsi także na Wielkim Sfinksie.

XVI wiek

W XVI wieku kronikarz As-Safadi próbował udowodnić tezę, mówiącą że piramidy zbudowano przed potopem. Wyjaśnił zarazem, jak powstał Sfinks, który w owym czasie był zasypany aż po samą szyję: „na wierzchołku piramidy Cheopsa miał stać wielki idol słoneczny, który został stamtąd zmyty wodami potopu. Spadł on i rozbił się tak, że została tylko jego głowa stercząca z piasku poniżej piramid.”.

Inni brali Sfinksa za wizerunek Memnona, na głowie zaś miał według nich znajdować się otwór prowadzący podziemnym korytarzem do wnętrza piramidy. Polski podróżnik, książę Mikołaj Krzysztof Radziwiłł (Sierotka), odwiedził Egipt w 1583, w czasie pielgrzymki do Ziemi Świętej. Uważał on, że głowa jest portretem córki faraona, legendarnej Rodopis, o której pisał w [V wieku p.n.e. Herodot.

XVII wiek

W pierwszej połowie XVII wieku niemiecki arystokrata Christian von Neitzchitz przebywał w Kairze i zwiedził Gizę. W swoim dziele zatytułowanym Siedmioletnie niebezpieczne zwiedzanie świata napisał o duchu diabolicznym mieszkającym najpierw w piramidach, a następnie w wielkiej głowie Sfinksa. Wspomniał też o naturalnym pochodzeniu posągu i o spełnianej przez niego funkcji wyroczni, do której sam wtedy przybył.

XVIII wiek

Pod koniec XVIII wieku, podczas wyprawy napoleońskiej, Sfinks został zbadany i opisany przez francuskich badaczy (Dominique Vivant Denon).Badania i wykopaliska.

W 1816 Giovanni Batista Caviglia odkopał fragmenty brakującej brody, ureusza (obecnie znajdujące się w Muzeum Brytyjskim i w Muzeum Egipskim w Kairze) oraz odkrył Stelę Snu Totmesa IV. Pozostałości świątyni Chefrena, stojącej obok Sfinksa, Auguste Mariette odsłonił w 1853 i od tamtej pory utrzymuje się pogląd, że oblicze kolosa ma rysy wyżej wspomnianego władcy.

W maju 1998 ukończono projekt związany z pracami konserwatorskimi przy Sfinksie zainicjowanymi przez prezydenta Mubaraka i realizowanymi przez Zahi Hawassa. W ciągu 10-letniej renowacji Sfinksa użyto ponad dwunastu tysięcy kamiennych bloków, drobiazgowe prace konserwatorskie nie objęły jednak jego zniszczonej twarzy.

Sfinks, podobnie jak pobliski kompleks piramid, jest obiektem wielu spekulacji pseudonaukowych. Amerykański jasnowidz Edgar Cayce utrzymywał, że pod Sfinksem znajduje się podziemna „Komnata Zapisków”, w której ukryta została tajemna wiedza Atlantów. Według poglądu wyrażonego przez amerykańskiego pisarza i zwolennika paleoastronautyki, Roberta Temple, w książce The Sphinx Mystery, posąg miał pierwotnie głowę szakala i był wizerunkiem boga Anubisa, a ludzką twarz otrzymał dopiero po przekuciu w czasach Amenemhata II.

Amerykański geolog Robert Schoch stwierdził, że ciało Sfinksa nosi silne ślady erozji wodnej, która mogła nastąpić jedynie w czasach bardziej deszczowego klimatu. Na podstawie tego ogłosił, że monument liczy ponad 10 tysięcy lat. Za podobnie starą datą powstania posągu opowiedzieli się Robert Bauval i Graham Hancock, których zdaniem cały kompleks w Gizie jest gigantyczną mapą nieba wzniesioną około 10500 roku p.n.e., sam Sfinks stanowił zaś odwzorowanie gwiazdozbioru Lwa.

czwartek, 4 stycznia 2018

Egipt - Afryka